Zeeuws meisje versus hierrrr met je rekening….

Vanwege mijn aflatende gezondheid heb ik een andullatie matras aangeschaft. Een fantastisch product wat er voor zorgt dat de pijnlijke stijfheid in mijn lijf wat minder wordt.

Een superuitvinding in elk opzicht, behalve in het opzicht van mijn spaarvarken. Die heeft letterlijk een paar ribben minder nu en is op sterven na dood, dus dit leek me de kans om dat beest weer wat vet te mesten.

Maar dat dit niet zonder slag of stoot ging was te verwachten…

Het begon allemaal met het invullen van het formulier. Dit doe je online. Het enige wat ik te zien kreeg was een hemels witte pagina! Geen woordje, niets! In totaal heb ik de pagina zeker 15x opnieuw geladen. Mijn huidskleur stak inmiddels mooi af bij de stralend witte achtergrond. Ik voelde me net een blinde geleidenstok…. Witte kop met rood aangelopen wangen van de frustratie!

Na nog maar weer een poging staak ik mijn strijd en bedenk ik me dat “hierrr met je rekening” misschien wel niet voor Zeeuwse meisjes bedoeld is. Als mijn kanjer thuiskomt en ik hem deelgenoot maak van mijn frustratie, lijkt het wel of we een Dobbey de huiself hier hebben wonen, want als bij toverslag verschijnt direct bij de eerste poging de aanmeldprocedure van 538 in beeld. Ik kan daar toch zó boos om worden he! Bij mij lukt het keer op keer niet en bij iemand anders…. Poeffff!

Ok. De aanmeldpagina is in zicht. Even alle gegevens invullen…. Leuk motivatiebriefje erbij, rekening uploaden en…… niks! Wat ik ook doe, ik krijg de rekening niet verzonden!

Inmiddels voel ik dat mijn innerlijke schooljuf me over haar brilletje eens niet begrijpend aankijkt.

“Stop toch met die onzin, jij wint toch nooit wat!” is alles wat ze zegt.

Het gekke is dat ik juist altijd extra gemotiveerd word om door te gaan als zij me iets afraadt. Alsof ik “wel even zal bewijzen” dat ik dat wél kan! Maar, hoe ik mijn best ook doe, ik krijg geen bedankt-voor-het-invullen melding.

Nadat ik besloten heb er even wat afstand van te nemen, kom ik ineens op het heldere idee dat de foto van mijn rekening misschien wel te groot is en ga ik een strijd met mijn laptop aan om dat ding kleiner te maken. Ik zal jullie alle frustratie die toen ontstond besparen, maar geloof me, het ging letterlijk niet zonder slag of stoot!

En dan…. Ja hoor…. Heb je je rekening ingediend en kan het luisteren beginnen. Als je naam genoemd wordt, MOET je binnen 15 minuten de studio bellen. Zo niet, dat is pech, geld weg!

Mijn hele dag draait ineens om de radio en ik merk dat ik als een gekooide tijger rondloop.

Als ik even naar de wc moet, kan ik niet anders dan dat toch even doen, maar ik merk dat dit me nekt. Want nu heb ik in dat ene uur geen naam gehoord! En wat als het nu net mijn naam is die ik niet hoorde?

In de douche zet ik mijn inmiddels gedownloade app keihard zodat ik het door het geluid van de douche heen kan horen, maar wederom niks. En als ik dan met mijn elektrische tandenborstel mijn tanden aan het poetsen ben…. Word er heel snel een naam gezegd en niet meer herhaald en heb ik het dus gewoonweg wederom niet verstaan!

’s Middags naar een vriendin wordt een hilarisch tafereel. Daar ga ik dan, als een eersteklas Benidorm basterd… op mijn scootmobiel, met oortjes in om de radio te kunnen horen. Mensen kijken al vreemd naar me als ik met mijn leeftijd in mijn scootmobiel rondscheur, (er vroeg laatst zelfs iemand aan me of ik de scoot van mijn moeder had geleend) met dat oortje in keken ze nog vreemder! Het zal niet zijn van het oortje op zich, maar vanwege het feit dat ik ongemerkt hard meezong met de nummers die voorbijkwamen en moeilijk stil kon zitten bij de heerlijke beat van de muziek. ;-)

Bij mijn vriendin aangekomen was ik het al zat… en we waren amper een halve dag onderweg!

Ik heb mijn oortje uitgedaan en heb gewoon genoten van de heerlijke thee en de leuke gesprekken. En ook al zei een klein stemmetje in me maar steeds dat misschien mijn naam wel op de radio was, ik kan niet drie weken lang, 12 uur per dag aan de radio gekluisterd zitten.

Inmiddels zijn we al een week verder en heb ik stilletjes de moed opgegeven. De duurste rekening die is betaald tot nu toe bedraagt een slordige €1800,-. Dat is maar een fractie van mijn rekening. Ik denk dat de mijne gewoonweg te duur is.

Dus alle superideeën die ik had met die centen, verwateren in mijn hoofd en brengen me met beide voeten terug op de grond. Een grond van nuchter bewustzijn dat geld nu eenmaal niet zomaar uit de lucht komt vallen. Evenmin als dat de postcodeloterij zomaar bij je op de stoep staat… want het is altijd net bij die ander, die ik het echter wel zonder meer gun!

In een moment van bezinning denk ik terug aan gisteren. Heerlijk gewandeld met mijn familie langs het strand. Dat wil zeggen, zij te voet en ik in mijn scootmobiel. Toen we een speciale strandrolstoel in het oog kregen hebben ze me zelfs meegenomen het strand op, tot aan het water! Wat een lol hebben we gehad zeg! De zon op onze gezichten en de positieve energie van het heerlijke gezelschap maakte de dag compleet.

Het gouden randje was nog wel de voorbijgangers hun gezichten! Als je invalide bent, kun je toch niet zoveel lol hebben? Nou, dat kan zeker wel!

Ik vind het jammer dat ik nog niet genoemd ben, en ik ga er ook niet van uit dat ik nog genoemd word. Evenmin dat ik ervan uitga dat er iemand aan de deur staat met een mega cheque.

Maar ik ben tot de volgende conclusie gekomen…

Met al het geld van de wereld kun je nog steeds ongelukkig zijn en je erg eenzaam voelen.

Ik heb het rijke geluk dat ik de juiste mensen om me heen heb, die me steunen en onvoorwaardelijk van me houden en dat geeft me een gevoel van rijkdom wat niet in geld is uit te drukken!

Radio 538… als je mijn rekening wil betalen…. Graag! Want een beetje financiële armslag geeft geestelijke rust, maar als jullie hem niet betalen, zal ik daardoor niet minder gelukkig zijn!

Geschreven door Brigitte.