Als je als rasecht Zeeuws meisje van dichtbij meemaakt hoe het kerngezonde zusje van je beste vriendin wordt getroffen door een hartstilstand, maakt dat je gaat nadenken over dingen waar je liever niet aan denkt.
Elke dag sterven er gemiddeld 35 personen aan een hartstilstand buiten het ziekenhuis en komt hulp voor hen te laat. 11 jaar geleden overkwam het de vader van mijn kinderen. Op zijn werk maakte hij nog een praatje, draaide zich om, zakte in elkaar en kon niet meer gered worden. Het meest vreselijke was nog wel het feit dat je nooit meer de mogelijkheid hebt om nog te zeggen wat je wilde zeggen. Het afscheid komt onverwacht en is definitief.
Bij een hartstilstand is het letterlijk van levensbelang om zo snel mogelijk te beginnen met reanimeren. Ik ben geen deskundige, maar volgens mij kunnen je hersenen maximaal 3 minuten zonder zuurstof, daarna treed er beschadiging op die je niet kunt voorzien.
En dit gebeurde bij het zusje van mijn vriendin. Het gebeurde gewoon thuis, daar waar de hulpverleners niet standaard op de stoep staan. Er gingen dan ook meer dan 3 minuten voorbij alvorens er gereanimeerd kon worden, maar na ruim 45 minuten kwam ze dan toch weer bij. Een opluchting voor velen... althans op dat moment want al snel zou blijken dat deze mooie, jonge vrouw nooit meer dezelfde zou zijn.
Helaas was er zoveel schade aangericht in haar hersenen, dat ze haar dierbaren niet meer echt herkende en ook haar spraak had een flinke klap gekregen. Ze vertelde woorden in getallen, wilde niet eten of drinken en had letterlijk last van haar eigen complicaties, die ze gewoonweg niet snapte, al begreep ze dondersgoed dat er iets niet in de haak was. De vele complicaties zijn haar na een maandenlang gevecht gewoonweg teveel geworden en ze is alsnog overleden aan de gevolgen van een hartstilstand.
Een hartstilstand die ervoor zorgde dat ze te kampen kreeg met een NAH. (niet aangeboren hersenafwijking) Iedereen kent helaas wel iemand die dit is overkomen, al dan niet in de persoonlijke kring. De bekende voetballer Abdelhak Nouri is helaas 1 van de voorbeelden van bekende mensen die nu leven met een NAH, met alle gevolgen van dien.
Ja, reanimeren... wil je dat wel? En zo ja, hoe lang dan? Allemaal vragen die we liever niet onder ogen zien, maar die meer dan belangrijk zijn. Ik was er altijd van overtuigd dat je natuurlijk gereanimeerd wil worden, maar nadat ik van dichtbij heb meegemaakt hoe het leven letterlijk tussen de vingers van het zusje van mijn vriendin doorglipte, ben ik daar niet zo zeker meer van. Voor de familie was dit "prettig", al was het absoluut geen pretje. Ze konden op hun eigen manier afscheid nemen, op hun eigen manier nog zeggen wat ze zeggen wilden en allemaal toeleven naar het onvermijdelijke moment dat de laatste adem het inmiddels fragiele lijf verliet.
En dan kom je bij de tweede overdenking... wil je dat er mensen gered worden door de nog sterke organen van jou te doneren? Een discussie die al heel wat jaren heel wat stof doet opwaaien. Ikzelf ben al jaren donor. Ik was zelfs al donor toen je de spookverhalen nog had... dat doktoren je te snel dood verklaarden vanwege je organen. Toen was ik al donor en ik ben het nog steeds.
Een goede vriend van me was afhankelijk van de dialyse... en dat is geen pretje. Een nier van iemand die het leven gelaten heeft, heeft ervoor gezorgd dat deze kanjer na jaren weer eens op vakantie kon met zijn vrienden. Hoe mooi is dat?
Je zult toch maar leven met het besef dat je overleden dierbare het leven van iemand anders heeft gered... dat zou voor mij een pleister op de wonde zijn, want mijn dierbare krijg ik nooit meer terug, met of zonder organen, maar een ander persoon blijft daardoor hoogstwaarschijnlijk wel in leven.
Weet je wat ik vind... ik vind dat iedereen automatisch orgaandonor behoort te zijn, tenzij hij of zij uitdrukkelijk aangeeft dit niet te willen. Maar dan? Heeft zo iemand dan wel recht op een orgaan van een andere donor als hij in levensgevaar is? Ik vind van niet! Als je niet wil dat een ander kan overleven met jouw organen nadat je overleden bent, heb je ook geen recht op een orgaan van een ander. Een keiharde conclusie, maar wel een terechte vind ik!
Ondertussen gaat de discussie door. Wel of niet reanimeren, wel of geen donor…. Vragen waar we even stil bij moeten staan. Ook vandaag zullen er weer 35 mensen sterven aan de gevolgen van een hartstilstand. Laten we hopen dat het niet in jouw familie gebeurd. Helaas gebeurde het wel in de familie van mijn vriendin. En heeft de hemel er een kanjer bij. Als je vanavond naar boven kijkt, naar de hemel…. En je ziet daar een stralende ster, dan is dat het zusje van mijn vriendin. Want een ster zal ze altijd blijven, alleen nu iets verder bij ons vandaan als voorheen. Rust zacht lieverd.
Geschreven door Brigitte.
Reactie plaatsen
Reacties
💋😍😘
Mijn gezin is ook donor, al moesten wij als ouders beslissen voor onze jongste toen ze 18 werd. Zelf kan ze dat niet. Dat is wel even slikken en je hoopt dat het nooit zover komt. Maar we hebben met haar genoeg ziekenhuizen gezien, en als ouder zou je alles doen als je kind maar blijft leven. Dus logisch dat we donor zijn.