Als je als rasecht Zeeuws meisje ziet dat je jongste stuiterbal echt helemaal niet lekker in zijn vel zit, besluit je samen om maar eens een bezoekje aan de huisarts te brengen en dat hebben we geweten!
Het begon allemaal een aantal dagen geleden. Mijn spruit begon te klagen over hoofdpijn, hoestte als een zeehond die op sterven na dood is en overal op zijn lijf verschenen vreemde rode vlekjes.
Nu ben ik inmiddels heel wat gewend als het aankomt op ziekzijn, dus de befaamde paracetamolletjes werden tevoorschijn getoverd en we gingen “doodleuk” verder met het idee dat het over een paar dagen wel over zou gaan.
Helaas was niets minder waar en stelde zoonlief voor om toch maar eens naar de dokter te gaan. Voor een ieder onder ons die mijn zoon niet kent… als ie dat zegt is er echt iets aan de hand! Ik belde de huisartsenpraktijk om een afspraak te maken, maar helaas had onze eigen dokter geen spreekuur die dag, dus kregen we een vervangend arts.
Als we in de wachtkamer worden geroepen staat er een ietwat bijzondere man voor ons die zich voorstelt als dokter. Mijn eerste gedachte is dat dokter worden dan vast niet zo moeilijk moet zijn, want hij ziet er echt niet slim uit, ik kan er niets aan doen!
Als mijn zoon zijn verhaal doet in de spreekkamer, zie ik de wenkbrauwen van de dokter steeds verder omhoog gaan en lijkt hij bijna op een muppet. Ik moet me inhouden om niet te gaan lachen, want wat ik ook denk, ik zal altijd respectvol omgaan met mensen.
Als hij overal heeft geklopt, gevoeld en geluisterd en eens kritisch naar de plekjes heeft gekeken, komt hij met zijn sluitende oordeel. En dat was een oordeel waarvan ik bijna aan de zuurstof moest van verbazing! Hij zei letterlijk:
“het kan een virale infectie zijn. Maar als het dat niet is, kan het ook een bacteriële infectie zijn. Ik weet het niet. Ik ga er van uit dat het in twee maanden wel genezen is, anders kom je nog maar eens terug.”
Hoorde ik dit nu goed? Ik was even compleet uit het veld geslagen en probeerde mijn gedachten te ordenen die als 10 achtbanen door elkaar door mijn hoofd heen suisden. Is dit nu het oordeel van een dokter? Op het moment dat ik weer een beetje rust in mijn hoofd heb en net iets wil zeggen, hoor ik mijn zoon al gedag zeggen en kijkt hij me vanaf de gang aan met een blik van “schiet op ik wil hier weg”
Als braaf hondje ben ik er verdwaasd achteraan gelopen. Nog verbijsterd over deze verbluffende analyse. Als ik het goed begrijp, wist de dokter net zo min wat er met mijn zoon aan de hand is als wijzelf. Wij nemen dan de beslissing om naar iemand toe te gaan die er wat vanaf weet ( denken we!) maar degene die er wat vanaf weet gooit met wat dure woorden en geeft toe het zelf ook niet te weten, zonder er ook maar iets verder mee te doen!
Met stomheid geslagen kwam ik tot de conclusie dat ik makkelijk huisarts kan worden. Want… als je het niet weet… dan stuur je iemand gewoon naar huis voor twee maanden in de hoop dat het dan wel over zal zijn.
Wat is Nederland toch een vreemd land!
Geschreven door Brigitte.
Reactie plaatsen
Reacties