Zeeuws meisje gaat meubeltjes kopen…

Het begon met een idee…. Een kamertje voor mezelf, waar ik mijn eigen spulletjes heb om te knutselen, blogs te schrijven en te ontspannen. Nu zou ik geen rasecht Zeeuws meisje zijn als ik dat “maar gewoon” wilde. Neeeeee… niets van dat alles! Ik had een mooie muur op internet gezien en wilde dat ook!

Na heel wat heen en weer gemail met een meer dan vriendelijk bedrijf, kreeg ik mijn wens thuisgestuurd. Een foto die net zo groot is als de muur waar hij op moet komen, met daarop een paardenbloem staat die zijn pluisjes loslaat. Hét gebaar van wensen, loslaten, hopen en dromen en dus dé ideale muurversiering voor mijn kamer.

De rest van de muren werd mooi zachtblauw, exact één van de kleuren die in de wandfoto zit en de zilverwitte hoogpolige vloerbedekking maken het sprookje af. Wat was ik blij! Eindelijk kon ik meubeltjes gaan halen in België en ik wist al wat ik wilde. Een mooi groot hoekbureau, twee kasten en een laden kastje om al mijn knutselspulletjes netjes op te ruimen.

Aangezien mijn jongste stuiterbal de week ervoor tentamens had gehad, was hij vrij en dus zo vriendelijk om “even” mee te gaan en dat heeft ie geweten.

Het begon heerlijk gezellig. Keuvelend over allerlei onbenulligheden die alleen 17 jarigen bezighoudt reden we over de Traktaatweg richting Gent. We verbaasden ons over de veranderingen die daar allemaal op stapel staan en grapten wat over het feit dat ik zonder pardon een dikke Benz inhaalde die nog stil stond voor de stoplichten terwijl wij gewoon door konden rijden. Ja, dan voel je je even een echt goede chauffeur, maar dit was op de heenweg!

Aangekomen bij de meubelwinkel haalt mijn stuiterbal mijn travelscoot uit de auto en zet hem in elkaar. Terwijl ik zit te wachten tot ie klaar is, valt mijn oog op een klein vrachtwagentje wat komt aanrijden. Het doet me denken aan zo’n wagentje van de ijskoning, alleen dan met rolluikjes i.p.v. koeldeuren.

Er stappen twee mannen uit die zo konden doorgaan voor Laurel en Hardy.

De één was redelijk lang en slank en leek “de chef”, terwijl de ander klein, gedrongen en redelijk volgzaam leek. Hardy (de dikke dus) trok één van die rolluikjes open en ik zag dat het hele karretje was volgeladen met kratten. Ze leken een beetje op de broodkratten waarin een bakker broodjes vervoert, maar dan met 4 opstaande randen.

Met veel moeite tilde hij één zo’n krat op een steekkarretje en begonnen ze te lopen. Dit alles gebeurde terwijl ik op mijn scoot stapte en wij dus ook gingen lopen/rijden. We lieten de heren netjes voor, ze moesten met hun karretje ten slotte ook via de rolstoel helling en toen sloeg ik steil achterover van verbazing.

Laurel liep op zijn dooie gemakje al append achter Hardy aan die al puffend zijn steekkarretje omhoog trok. En wat denk je nu dat er in dat krat zat???? Je gelooft het nooit….

Wisselgeld!!! Rollen vol met wisselgeld lachten ons tegemoet. En ja, we konden ze gewoon zien liggen, net zoals je de boodschappen van ieder willekeurig persoon in zijn of haar karretje kan zien liggen. Met stijgende verbazing reed ik achter de mannen aan, die overigens totaal geen oog hadden voor een invalide vrouw op een scootmobieltje. Gekscherend zei ik nog : “help Briepie de winter door”, maar kennelijk vond ik het grappiger als Laurel en Hardy zelf want zonder op of om te kijken slenterden ze verder naar de ingang van de winkel.

Daar aangekomen drukten ze op de bel. Dan kan de kassière een speciale deur opendoen. Laat dit nu net de deur zijn waar rolstoelen e.d. ook doorheen moeten, dus braaf stond ik stil achter hen om te wachten tot de deur open ging. Dit was de allereerste keer dat ik oogcontact had met Hardy.

“U mag hier niet langs!” was de enige norse opmerking die hij uit zijn lippen geperst kreeg. Wat nou… daar kan ik toch zó slecht tegen… waarom kunnen mensen nou nooit eens gewoon vriendelijk doen!

“Nou, dat dacht ik dus wel!” was het enige wat mijn innerlijke Pipi Langkous meteen antwoordde, nog voor ik er erg in had dat ik het hardop zei.

De deur ging open en ik volgde op de voet… op naar de volgende deur, waar deze heren dus ook doorheen moesten. Wederom keek Hardy me even aan, waarop ik lieflijk lachend zei: “Ja, daar moet ik ook door meneer.”

Na de tweede deur gingen de heren links en je raadt het al zeker, ook wij moesten die kant op! Tot bij de lift volgde ik hen op de voet en toen ze voor de lift stopten, vroeg ik: “uit veiligheidsoverwegingen mogen wij niet mee zeker?”

Maar nee hoor, de heren hadden niets te vrezen en daar stonden we dan…. Laurel, Hardy, mijn stuiterbal en ik in de lift van de meubelzaak met een enorme krat geld tussen ons in.

Mijn gedachten namen een loopje met me en ineens muteerde ik in de vrouwelijke versie van James Bond. Zodra de lift dicht was, sprong ik op van mijn scootmobiel, trok mijn armleuning los, dit was mijn volautomatische pistool met geluidsdemper en met 1 ruk aan mijn kleren was ik gekleed in een echt boevenpak! Ook mijn stuiterbal trok in 1 soepele beweging zijn stuiterbal kleren uit en stond daar als echte schurk, met mijn andere armleuning pistool in zijn handen. Met een elleboogslag sloegen we de heren knock out en bonden we hun handen en voeten vast met de ti-reps die in mijn mandje lagen. De geheime compartimenten onder de zitting van mijn stoel werden geopend en in minder dan 30 seconden hadden we niet alleen de heren overmeesterd, maar al het geld weggewerkt. Snel weer onze kleding aan en als gewone burgers het pand verlaten.

Ping!!! Het geluidje van de lift deed mijn fantasie als een luchtbel uiteen spatten. Breed grijnzend keek ik naar de mannen. Wat hebben ze mazzel dat ik ze liet lopen. ;-)

Toch bleef ik me verbazen over het feit dat er in België op deze manier geld wordt afgeleverd.

We zochten de meubeltjes die we wilden uit, dronken een bakje thee en gingen op naar het magazijn waar onze bestelling klaarstond en toen begon de stress.

De 2 kasten zijn 2.11 meter hoog en 90 cm breed en laat ze deze kasten nu ook zo verpakt hebben!

Nu zal je zeggen dat dit toch normaal is, maar als ik je vertel dat de onderdelen maar 45 cm breed zijn, was ik ervan uitgegaan dat we pakketten van 45 cm breed konden verwachten.

Er stond een grote rolcontainer op ons te wachten met meer onderdelen dan me lief is. En mijn arme stuiterbal kreeg het al Spaans benauwd bij alleen het zien van al deze immens grote pakketten! Zuchtend en steunend heeft hij het uiteindelijk voor elkaar gebokst om al die loodzware pakketten in de auto te krijgen en was ik supertrots op mijn kanjer. Inwendig hard lachend om al het commentaar wat er ten gehore gebracht werd, maar ondertussen zwoegde hij keihard door.

Het was letterlijk proppen en mijn scootmobiel was nu eigenlijk gewoon opvulling van noodzakelijke ruimte. Met de kofferbak halfopen, dichtgebonden met een touwtje, veiligheidshesje voor aandacht voor de uitstekende delen, gingen we eindelijk op pad.

Ik had mazzel dat ik moest rijden, want mijn stuiterbal had eigenlijk niet meer in de auto gepast, maar moest toch mee naar huis! Het mandje van mijn scoot en alle normale spullen uit de kofferbak lagen voor Dennis zijn stoel, waar hij zich tussen moest zien te wringen met zijn 2 meter lange puberlijf... Tot overmaat van ramp moest de stoel van mijn scoot bij hem op schoot, waardoor hij letterlijk geen bewegingsruimte had. Doordat de lange kasten helemaal doorgeschoven waren, kwamen deze tot aan de versnellingspook, waardoor ik Dennis dus niet kon zien, alleen kon horen.

En naast zijn nodige commentaar hoorde ik bij elke hobbel de veren van de auto klaaglijk kreunen. Ik durfde niet harder dan 70 te rijden, dus het werd een serieuze terugrit. Ik werd door elke vrachtwagen ingehaald en ging dan bijna van mijn stokje door alle uitlaatgassen die de achterkant van de auto in vlogen. Ik wil niet weten welk commentaar we hebben gehad van al die chauffeurs, zeker als ze dan zagen dat het “uiteraard een kuttekop van een vrouw is” die achter het stuur zit, maar uiteindelijk waren we bijna thuis. Als we het er net over eens zijn dat je beter een beetje voorzichtig kan doen in plaats van zo hufterig te rijden, worden we getuige van de rijstijl van een echte hufter.

Een witte auto moet eigenlijk op ons wachten voor de wegversmalling in de Sloelaan, maar daar heeft de bestuurder geen tijd voor…. Met twee wielen over de stoep raast hij langs de wegversmalling via de fietserskant. Dit is de eerste keer sinds we vertrekken dat ik mijn stuiterbal zie, want met verbazing komt ie vanachter zijn kastdeel en vraagt me of dat nou normaal is.

Nee, normaal is het zeker niet, een mooie inkopper om even een klein relaas te geven over veiligheid. Als we thuiskomen ben ik gelukkig… nog even in elkaar en dan is mijn kamertje echt zoals ik het wilde hebben… het was me weer een middagje waar geen enkele moment saai was… wat heb ik toch een heerlijk leven!

Geschreven door Brigitte.