Als je als rasecht Zeeuws meisje een avondje naar het theater mag, dan kan het niet anders dan dat het een erg leuke avond word en dat werd het zeker!
We vertrokken al vroeg, want we wilden tenslotte een hele avond plezier en niet vlak voor begin aankomen en als eerste de deur weer uit. We zochten een plekje in één van de heerlijke stoelen die langs de zijkant van de foyer staan en dan begint eigenlijk het leukste moment van heel de avond… mensen kijken!
Ik zie bekende mensen, onbekende mensen, jonge mensen, oudere mensen en zelfs stokoude mensen! En het valt me speciaal vandaag op dat ik heel veel gehandicapte mensen zie! Niet dat dit een probleem is, maar als je zelf als half invalide nodig moet plassen en er 3 wachtenden voor je zijn, is dat best veel. Vroeger, toen ik nog goed ter been was, stond je als dame buiten de wc’s te wachten, omdat alle vrouwen die ene druppel er nog uit wilden persen voor de voorstelling begon, maar dát was vroeger. Tegenwoordig heb ik haast nooit wachtenden voor “mijn” invalidetoilet en daarom viel het me op.
Oorspronkelijk hadden we stoelen op rij 9. En als ik een goede dag heb is die trap naar beneden en terug naar boven, voetje voor voetje, wel te doen, maar gister was niet zo’n dag. Dus we vroegen of we bovenaan op de “blauwe stoelen” mochten zitten en na wat overleg was dit geen enkel probleem. We konden daar gaan zitten waar de stickers met onze naam op de stoelen stonden.
Even tussendoor zal ik jullie een geheimpje vertellen. Elk nadeel heeft zijn voordeel en ook dit! Ja, ik kan erg moeilijk lopen en staan is zodanig pijnlijk dat ik na een paar minuten letterlijk door mijn benen zak. Ik heb niet gevraagd om die scootmobiel en het was een torenhoge drempel om overheen te stappen, maar ik heb me daar overheen gezet en mezelf steevast voorgenomen om alle mooie dingen te zien die gepaard gaan met minder mooie dingen en dit is er eentje van. Als ik ga sporten bij bodyline, doet er altijd iemand de deur en het hekje voor me open en heb ik even een “prinses-gevoel”. Ik bedank de desbetreffende persoon altijd vriendelijk en vertel ze eerlijk dat ik me net een prinses voel waar de deur voor open word gehouden en ook nu voel ik me weer een VIP. Stoelen met stickertjes waar onze naam op staat staan op ons te wachten en een heerlijk avondje kan beginnen. Nou ja….. bijna!!!
Want wat blijkt nou… mijn kanjer heeft een prachtig open uitzicht en ik zit precies tegen de haarbos van een enorm grote man aan te loeren. Hm…. Dat is niet zoveel prinsesgevoel als ik een paar seconden geleden nog had. Maar… we klagen niet en gaan gewoon zitten. Naast mij zijn nog 4 stoelen gereserveerd voor “HZ-Cult”. Geen idee wat het is, maar het zal wel het culturele clubje van de HZ zijn… zou je zo ook studiepunten voor je opleiding verdienen? Geen idee… maar ik besluit mijn overdenkingen te staken en me vanavond alleen maar bezig te houden met waar we voor gekomen zijn…. De voorstelling!
Dan komt mijn vriendje op een geniaal idee. Hij zegt dat de stoelen verrijdbaar zijn en stelt voor om de stoelen een beetje om te schuiven, zodat we allebei dat goddelijke uitzicht hebben. De denkbeeldige sterrenregen komt naar beneden gedwarreld en ik waan mij weer in de prinsessensfeer waar ik, mede dankzij mijn lieve kanjer, heel vaak in mag vertoeven. Zo gezegd, zo gedaan staan we op en Eric geeft een ruk aan die stoelen, die overigens per 3 aan elkaar bevestigd zijn. De bak met stoelen schuift op en we hebben inderdaad een prachtig uitzicht…. Alleen….
Nu zitten de HZ-Cult mensen een beetje onhandig. Eentje hoort er bij ons, dan anderhalve meter gapend gat en dan de volgende drie. Al is het misschien om te lezen niet zo grappig, in het echt is het letterlijk hilarisch, mede ook omdat de rijen achter die blauwe stoelen helemaal gevuld zijn en iedereen geïnteresseerd zit te kijken waar wij nu eigenlijk mee bezig zijn! Mijn kanjer is echter niet voor één gat te vangen en geeft de andere rij stoelen ook een slinger, zodat deze weer netjes aaneengesloten tegen elkaar staan.
Nu kan niets er meer voor zorgen dat deze avond verstoord word. Dacht ik… maar alles wat ik denk lijkt altijd in precies de tegenovergestelde richting terug naar me toe te komen. Vlak voordat de voorstelling begint, komen er 2 dames door het gangpad gelopen, waarvan er eentje plaats wil nemen naast mij. De andere zegt verderop te willen zitten en loopt door. Hier kan ik als rasecht Zeeuws meisje hélemaal niks mee! Als je samen naar het theater gaat wil je toch ook samen zitten? En is deze dame van de HZ? Ze lijkt op zijn minst de bejaardenleeftijd ver gepasseerd? Mijn radartjes draaien op volle toeren en ik kan ze niet stoppen, hoe graag ik ook wil.
Helaas worden mijn radartjes vanzelf gestopt, want er kruipt een lucht mijn neus binnen die ik liever niet letterlijk beschrijf op papier, maar het hangt ergens tussen bedorven voedsel en 3 weken oud zweet. Spontaan begint mijn maag wat te keren en krijg ik het lichtelijk Spaans benauwd! Ineens begrijp ik waarom de andere dame doorliep, maar ik verdring die gedachte meteen, omdat ik dat verre van een nette gedachte vind en ik liever niet lelijk over mensen denk.
De wereldverbeteraar in mij begint een relaas tegen me af te steken dat het wel zo netjes is om deze keurig uitziende dame aan te spreken om haar minder aangename geurextracten. Als niemand het haar verteld, weet ze het waarschijnlijk niet en kan ze er niets aan veranderen. Ik zou het ten slotte ook willen weten als ik stink! Ik geef mezelf helemaal gelijk, maar kies ondertussen toch het hazenpad, want dat durf ik dus echt niet he!
Ik kijk eens opzij en als ik voorzichtig uitbeeldend mijn neus optrek, zie ik aan de reactie van mijn metgezel dat het hem ook al was opgevallen. Zo romantisch mogelijk ga ik dus zo ver mogelijk over hem heen hangen, maar het helpt me helaas helemaal niks. En als er nu mensen zijn die denken dat je na een poosje gewend raakt aan de geur, nou dan kan ik jullie vertellen dat dat bij mij niet het geval was!
Dan ineens plopt er een voorbeeldig idee op in mijn toch al altijd drukke bovenkamer. Ik draai me vriendelijk om richting de dame en glimlach, die ze breed glimlachend beantwoord. Ik vraag haar zo onschuldig mogelijk wat HZ-Cult eigenlijk betekend en of de rest van het gezelschap ook nog komt. Ik groei bijna van vindingrijkheid van mezelf en ga er van uit dat ze weldra op zal staan en zich verontschuldigd voor het feit dat ze op een verkeerde stoel zit.
Maar wat er dan gebeurd, had ik in mijn stoutste dromen niet durven bedenken. De dame pakt de sticker van de stoel af en verfrommeld hem. Terwijl ze dat doet, zegt ze: “ik zou niet weten wat dat is, maar ik zit hier prima!” Daar zit je dan. Met één neusgat dicht om maar zo min mogelijk op te vangen van de bedwelmende geur die graag tot diep in mijn neus wil dringen. Ik heb maar geprobeerd om de geuren te negeren en me volledig op de cabaretier te richten. En dat is gelukt!
De voorstelling was geweldig. Tranen met tuiten gelachen, buikpijn gratis erbij gekregen en prima uitzicht. Een avond om nooit meer te vergeten…. In heel wat opzichten.
Omdat het zo goed bevallen is, gaan we volgende week weer….
Want het gevoel een prinses te zijn… laat alle nare bijkomstigheden van mindervalide zijn als sneeuw voor de zon verdwijnen en maakt dat ik elke dag weer opsta met een glimlach.
Houd jij de deur wel eens voor iemand open? Je beseft niet half hoeveel plezier je daar iemand mee doet! Uit naam van iedereen die het zelf om wat voor reden dan ook niet kan…. Bedankt voor het gevoel een prinses te zijn! Dat maakt het leven net dát beetje leuker ?
Geschreven door Brigitte.
Reactie plaatsen
Reacties