Als je als rasecht Zeeuws meisje meer spullen hebt dan je lief is, maar je nergens afstand van kan doen, dan is het niet meer dan handig dat je daar een goede kast voor besteld en dat heb ik geweten.
Vlak na nieuwjaar was het zover. Samen met mijn kanjer reden we door de tunnel, op weg naar woonboulevard Poortvliet, om daar dezelfde kast te bestellen die ik 7 jaar geleden ook bij ze had besteld. Een mooie schuifdeur kast met een zee van ruimte achter de drie deuren, waardoor je wel héél veel rommel hebt, maar het er toch opgeruimd uitziet…. Zo’n kast.
Met mijn scootmobiel scheurde ik door de kastenafdeling en ondanks dat ze er niet gewoon veel, maar echt superveel kasten hebben, stond mijn kast “mix” er niet tussen. Je voelt hem al aankomen zeker… mix was de laan uitgestuurd, om plaats te kunnen maken voor mooiere, grotere, maar vooral duurdere opvolgers.
We kwamen uiteindelijk uit bij een leuke kast die ergens wel een beetje leek om mijn kastenkind dat al thuis stond, dus besloten deze te nemen, maar dan met de middelste schuifdeur voorzien van een spiegel. Alles werd netjes genoteerd, extra plankjes voor de opbergruimte en half maart zou hij wel geleverd worden.
En dat was dus…. Afgelopen dinsdag. Tussen 07.00 uur en 13.00 uur zouden ze de kast komen brengen. Aangezien mijn vriendje in Oostenrijk op de latten staat, besloten mijn jongste stuiterbal en ik de spreekwoordelijke koe bij de horens te vatten en zouden wij samen dat varkentje wel eens even wassen. De kamer moest leeg, vloerbedekking eruit, naar de stort…. Ja, alles liep als een goed geoliede machine waar niets haperde of tegenzat. Maandagavond was het kamertje klaar om het bouwpakket in ontvangst te nemen. Er moet nog wel geschilderd worden, maar we kunnen nu eenmaal niet alles tegelijk.
En dan is het dinsdagmorgen. Ergens in de verte hoor ik een vreemd geluid. Ik snap niet waar het vandaan komt en pas na enkele minuten besef ik dat het mijn wekker is die afgaat. Voor mijn gevoel lig ik amper een uur in mijn bed, maar niets is minder waar, het is 6.30 uur. Over een half uur kan mijn kast komen. Ik besluit nog even te snoozen, en nog eens en nog eens en….
Dan is het ineens 7.45 uur en ik schiet met een ruk overeind! Ik haat snoozen en wel om dit fenomeen… je word gewoonweg niet echt wakker en dommelt maar verder in een soort twilightzone tussen slapen en wakker zijn.. vreselijk. Als ik opsta, sta ik in tweestrijd. Ik wil eigenlijk douchen, maar wat als ze nu net voor de deur staat als ik keihard “Hier in Zoutelande” sta te blèren als een echte Hollandse topster! Wie doet dan de deur open? En klagen ze me dan misschien aan voor permanente gehoorbeschadiging? Of schrikken ze zó hard dat ze niet eens aanbellen en maken ze meteen rechtsomkeert? (al is dat laatste een beetje lastig met een vrachtwagen in een doodlopend straatje)
Nee, ik besluit mezelf even op zijn Duits te wassen, dus gezicht en oksels en trek mijn huispak aan. Ik hoef ten slotte niet op mijn paasbest de deur open te doen voor een stel mannen die een kast komen afleveren. Het wachten begint en achteraf blijkt dat ik niet alleen had kunnen douchen, maar zelfs nog wel in de sauna had gekund, want eindelijk, uren later, om ongeveer 11.20 uur, hoor ik een grote vrachtwagen de straat inrijden en komt daar de oplossing voor mijn rommel.
Er stapt een kalende man van ongeveer mijn leeftijd vanachter het stuur en zijn dialect wind er geen doekjes om. Die komt overduidelijk van de andere kant. Wat spreken ze daar toch bijzonder.
(al zullen ze dat daar van ons ook denken natuurlijk ? )
Als hij mijn oprit oploopt en ik de deur open, steekt hij meteen van wal.
“Maaahhhh meissen, wearom weun jie noe emah ier eej? Wie wil dur noe in zoon afhelehen straetje weunen eej?”
Ik moet meteen lachen en antwoord “Nou ik, zou jij hier niet willen wonen dan?”
Hij kijkt me met een ondeugende grijns aan en vraagt me of dit een uitnodiging is. Whahahha wat een lol.
Mijn innerlijke sexgodin, die sinds ik in een serieuze relatie zit in winterslaap is, rekt zich slaperig uit en kijkt een met een schuine blik naar deze man. Ja, het is een leuk exemplaar, dat mag zeker gezegd worden. Ik vraag hem vriendelijk of hij de kast boven wil brengen als zijn collega zich ook bij ons voegt. Een leuke jongeman met gitzwart dik haar en grote bruine ogen. De mannen zijn echt twee uitersten, want deze is charmant op een onschuldige manier met een erg goed lichaam, terwijl de andere man gewoon een lolbroek is met een guitige pretbek en een buikje!
Ik zeg hen wel even voor te gaan naar de kamer waar de kast moet komen te staan. Als ze boven komen, valt hen allebei meteen op dat er geen vloerbedekking in de slaapkamer ligt. Hoe het komt weet ik niet, maar op de momenten dat mijn sexgodin ontwaakt, komt mijn innerlijke Pipi ook meteen in actie en ik roep vrolijk. Ja, dat ligt gevuld in de kofferbak, klein familiedrama gister, maar jullie weten van niks he! We brengen het straks naar de stort!
Ow ja…. Dat heb ik weer! Pipi rolt over de vloer van het lachen als ze de blikken op de snuiten van deze twee heren ziet en het word letterlijk met de minuut gezelliger. De heren gaan naar beneden en mijn jongste stuiterbal komt op het geluid af om te zien wat er allemaal aan de hand is. Ik vertel hem dat de twee heren de kast komen brengen en dat ze zo lief zijn om hem even boven te zetten voor ons.
Als we beneden aangekomen zijn, komen de heren net met de eerste pakketten van de kast binnen. Nu staat er boven nog een buikspierbankje, wat eigenlijk vreselijk in de weg staat en voor ik het besef hoor ik Pipi vragen…. “heb je eigenlijk geen interesse in een buikspierbankje?”
De kalende man draait zich om, kijkt me verbaasd aan en terwijl hij de trap op loopt vraagt hij: ‘heb ik dat nodig dan?”
“NOU, JA!!!” zeg ik alvorens ik het uitgier van het lachen en mijn eerste tena momentje officieel geboren word. Hij komt weer terug naar beneden als hij zijn kastdeel heeft neergezet op de kamer en ik vertel hem in tommy teleshopping achtige woorden dat, als hij deze zomer op het strand wil liggen en de aandacht niet op zijn kalende hoofd wil laten vallen, hij toch echt een sixpack nodig heeft. Dat hij die nu vast ook wel heeft, maar dat hij die erg goed verstopt heeft. En dat terwijl de tranen van het lachen over mijn wangen rollen en Dennis bijna achter de keukentrolley zakt van het lachen.
De man reageert met dat hij er wel lang voor gespaard heeft. Waarop ik antwoord dat het vast en zeker heel wat geld gekost heeft, maar dat het nu tijd wordt om er afscheid van te nemen, zodat hij van de zomer in een strakke Speedo over het strand kan. En als je dan weet dat ik in plaatjes denk en er meteen een plaatje van deze persoon in een speedo met een skippybalbuik erboven opplopt, kun je vast en zeker wel bedenken dat het zoveelste lachsalvo een feit is.
Maar…. Als de man me vraagt hoe lang ik denk dat het nog duurt voor hij zal bevallen en ik hem vertel dat ie al lang met zwangerschapsverlof had moeten zijn, is hij het met me eens. Zo kan het niet langer en laadt het buikspierbankje in met de mededeling dat hij morgen vast en zeker niet zal kunnen werken van de spierpijn.
Nadat we er allemaal nog wat over gegrapt hebben en ik eerlijk heb toegegeven dat ik nu al buikpijn heb, maar dan van het lachen, is het tijd om afscheid te nemen van deze twee humorvolle geweldige bezorgers.
Mensen als deze maken dat ik me weer even net zo gek, idioot en jong voel als lang geleden en dat maakt mijn dag in één klap goed. Ik ben benieuwd of het in elkaar zetten van de kast zonder slag of stoot zal verlopen. Het zal wel niet, want in het leven van een rasecht Zeeuws meisje, gaat er nu eenmaal nooit iets gewoon.
Geschreven door Brigitte.
Reactie plaatsen
Reacties