Zeeuws meisje in Barcelona….

Na wat heen en weer gebel met mijn méér dan leuke reisgenoot, besloten we om ons plezier al een dagje eerder te laten beginnen in de vorm van overnachten op luchthaven Brussel en eigenlijk konden we toen al weten dat dit een reisje word om nooit meer te vergeten!

In de paar dagen in aanloop naar mijn reisje, deed ik met mijn zus een looptochtje, zodat we meer dan goed geïnformeerd waren over elkaars reilen en zeilen alvorens we allebei op vakantie zouden gaan… We lopen gezellig te kletsen als we een gezamenlijke vriendin tegen komen die ons verteld op het punt van vertrek te staan naar zuid Frankrijk. Mijn zus verteld dat ze gaat vliegen naar Kos en ik vertel dat ik bijna vertrek met het vliegtuig naar Barcelona…

Wat een overbodige info zal je denken, en dat begrijp ik ook… maar het lot bepaalde dat ik met deze vriendin sprak.. waardoor ik behoed werd voor een klein fiasco!!! Wat bleek nu??? Ik had héél leuk een hotelletje op Brussel Zaventem geboekt, terwijl we vanaf Charleroi vlogen!!!

Gelukkig had ik contact met een hele lieve Amerikaanse Belg, die een meer dan sexy accent had… Mijn innerlijke seks godin baalde stevig van het feit dat we deze “good-hearing-adonis” niet in werkelijkheid gingen bewonderen. Ik gedachten zag ik me al zitten op de kopieermachine van het piepkleine kantoortje… zijn neus in mijn boezem… ik met mijn handen door zijn sexy haarbos, wat net wat grijs begint te worden en een kopietje van mijn blote billen als ik van plezier niet stil kan blijven zitten. Ja, mijn innerlijke seks godin heeft echt het voorjaar in haar hoofd en komt te vaak met dit soort details aanzeilen… dat gaat nog wat worden als ik vier nachten in één bed met mijn reisgenootje moet doorbrengen!

Gelukkig was dit slechts een beeldje op mijn netvlies, de schade van een vliegtuig missen bleef ons bespaart, en daardoor kon mijn binnenste ikje er toch vrede mee hebben dat we niet naar deze sexy man zouden afreizen maar naar een hotelletje op Charleroi zelf!!!

Zo gezegd.. zo gedaan.. komen Eric en ik met amper 5 minuten tijdsverschil aan bij ons thuis-voor-één-nacht en de sfeer zat er gelijk goed in! Ik had heerlijk vers stokbrood met gerookte zalm en rucola klaargemaakt voor ik vertrokken was, wijn ingepakt en allerlei versnaperingen voor de rest van de avond… hoe relaxed kan je vakantie beginnen…

Totdat… Eric mij een blik toewerpt… ik zit net te genieten van een heerlijke slok rosé….

“hoe heet het hotel eigenlijk in Barcelona?”

Ik dacht even dat ik leek te stikken in mijn slokje rosé en mijn onderbewust zijn probeerde me a la de minute te kalmeren met de gedachte dat ie een grapje maakte…

Schoorvoetend vroeg ik : “dat staat toch op het bevestigingsformulier?”

Wat bleek…. Ik ben niet de enige chaoot als ik op vakantie ga, want mijn lieve reisgenoot had erg goed aan de tickets gedacht… zó goed dat ie het hotel gewoon maar vergeten was!!!!

Tja… eeehhmmm…. 21.30 uur s’Avonds… woonplaats reisgenoot 2 ½ uur verderop… ENKELE REIS… dit word echt een interessante vakantie…

Gelukkig had Eric met wat zoekwerk al bedacht dat het wel Barcelo Sants zou zijn… maar ik wilde niet vertrekken met het idee… “dat zal het wel zijn.”

We besloten op de pc van het hotel naar wat info te zoeken maar ook dat bleek gemakkelijker bedacht dan gedaan!  Hadden we na lang zoeken eindelijk een mailtje gevonden waar de boekingsbevestiging in stond… was de mail drie pagina’s lang en de printer had er dusdanig geen zin in op dit moment van de dag, waardoor ie slechts de eerste pagina als zijnde kopietje aan ons doneerde.. tot 5 x  toe…  

Mijn onderbewust zijn leek nu meer op een gekooide tijger dan op een boeddha meisje… zenuwachtig heen en weer lopend … nagelbijtend en niet wetende hoe we in godsnaam aan dat hotel duidelijk moeten maken dat we ook het hotel geboekt hadden..

Doch mijn reisgenoot bleef rustig… a-ke-lig rustig en haalde de receptionist erbij..

Ook hij kreeg het niet voor elkaar en na in totaal een kleine tiental pogingen besloot hij dat we het mailtje moesten doorzenden naar zijn e-mail.. waarna hij het met een andere printer zou proberen…

Ok… doen we dat toch… mail doorgezonden en ineens.. als donderslag bij heldere hemel… begint “onze” printer te pruttelen en zonder dat iemand iets had gedaan…. Rolt daar het stukje uit de printer wat bewijst dat we dit hotelletje geboekt hebben!

Mijn onderbewuste liet zich opgelucht op de grond zakken en viel in een diepe slaap.. terwijl wij een flesje rosé en een flesje wijn meester maakten en dolle voorpret hadden op het weekend dat voor de deur stond en wat vast heel wat leuks in petto zou hebben.. als we toen hadden geweten wát allemaal…

En dan begin je aan je eerste nacht!  Je eerste nacht samen met een leuke vent in een hotelkamer. Dit bewuste moment had al heel wat voorbereiding met zich meegebracht, want op het moment dat duidelijk was dat we samen naar Barcelona zouden gaan, had ik een typisch vrouwenprobleem.

Wat trek je in godsnaam aan als je naast een leuke vent in bed stapt en je normaal gesproken eigenlijk altijd bloot slaapt? Uiteraard besprak ik dit met mijn meer dan lieve zus, steun en toeverlaat in alles, en we besloten om de stad in te gaan voor een geschikte pyjama. De voorpret zat er al goed in en mijn zus zou mijn zus niet zijn als ze niet met de meest vunzige ideeën kwam aanzeilen, het zit ten slotte in de familie zullen we maar denken!

We beginnen bij een winkelketen, waarvan ik uit angst voor reclamegevoeligheid de naam niet zal vernoemen. Ik kom al snel tot de ontdekking dat de bigshirts die hier hangen nu niet helemaal zijn wat ik in gedachten had, als Anneke me wenkt naar achter in de winkel. Daar staat ze dan… mijn zus, met een grijns van oor tot oor die werkelijk alles behalve veel goeds kan betekenen! Ze trekt een niemendalletje uit het rek en bedenkt dat dit echt een schatje is!

Voor jullie info zal ik hem zo goed mogelijk proberen te omschrijven…

Anneke toonde me koraalrood lapje stof, wat je kunt opdelen uit een kanten bovenkantje en een fijn tricot onderkantje. Het is een nacht jurkje dus wel uit één stuk. Mijn zus staat bijna te springen van enthousiasme en wil per se dat ik het even aantrek. Wie ben ik om mijn zus teleur te stellen, dus ga de paskamer in en ontdoe me van mijn vele kleren, want ondanks dat het begin juni is, is het nog steeds akelig koud in ons kikkerlandje. Daar sta ik dan.. in mijn stringetje en kijk eens sceptisch naar het floddergevalletje aan het kapstokje van mijn pashokje… ik trek het over mijn hoofd en beleef spontaan een tena lady momentje bij het zien van mijn eigen spiegelbeeld. Voor mijn trouwe fans.. jullie weten dat ik mezelf een soort origami kunst heb aangeleerd om mijn aan de zwaartekracht onderhevige buste in mooi vormpje te vouwen, maar aangezien ik nu alleen maar een lapje kant over mijn borst heb, voel ik me net een zalmmoot… een prachtige koraalrode druppel hangt er over het kanten lijfje en kijkt me weemoedig aan… ik schiet in de lach en mijn zus snokt de gordijnen open en kijkt me goedkeurend aan…

“Nou ja zeg… doe ff normaal!!! Hier moet op zijn minst een bh onder ” is mijn bescheiden mening en na enkele seconden komt mijn zus op holly hobbie wijze aangehuppeld met een heel leuk bh gevalletje in hetzelfde koraalrood. Ze snokt de gordijnen weer dicht terwijl ze me opdraagt dit aan te trekken..

Nu zit naïviteit een beetje in ons bloed en Anneke denkt volgens mij dat de gordijnen geluidsdicht afsluiten of zo, want ze gaat in geuren en kleuren tegen de verkoopster staan vertellen dat haar zusje ( ik dus… wel zes jaar jonger maar bijna 20 cm langer en inmiddels ook op weg naar 40+!!!) voor het eerst op vakantie gaat met een vriendje en wel wat leuks nodig heeft voor in de hotelkamer…

Uhuh… ik wil gewoon een net pyjamaatje wat mijn reisgenoot niet het idee geeft dat ik er gewoon van uit ga uit elkaar getrokken te worden, maar ook niet eentje waardoor ik eruit zie alsof ik al droog sta sinds de geboorte van mijn jongste stuiterbal bijna 13 jaar geleden!

Ik hijs me in de bh en merk dat ik geen origami nodig heb, want ik heb zelfs te veel zalmmootdruppel en heb ruimte te kort, maar goed, het gaat om het idee zullen we maar denken.

Als ik wederom dit niemendalletje aantrek, moet ik toegeven dat het een leuk setje is… een errug leuk setje zelfs! Maar niet voor de omstandigheden waarin ik op vakantie ga.. ik ga niet met mijn lover , dus ik hoef geen “neem-me-nu-en-doe-het-goed” setje aan te trekken… ik moet gewoon iets hebben omdat het een beetje lullig is dat ik gewoon in mijn blote niksje naast hem in bed duik!

Ik krijg even een visioen op mijn netvlies, dat ik me neervlijt op het bed in de hotelkamer, cupido zijn pijlen juist richt, mijn reisgenoot de badkamer uitkomt en we gewoon ranzig vette sex hebben…

Ik zei dat ik dit visioen “even” kreeg! Want snel duwde ik de gedachte weg, ik ging met een hele leuke vriend naar Barcelona en ik ging niet om mezelf wulps op te dringen… Deze reisgenoot wilde de kerk van Gaudi bewonderen en heeft geen interesse in mijn tempel.  Als ik de gordijntjes van mijn kleedhokje weer open duw.. slaat Anneke de handen ineen van dolle pret… “wat leeeuuuukkkkkk!!!” schatert ze van plezier en ik zie de ondeugd in haar ogen glanzen..

Kom op Anneke , wees eerlijk, dit is “way beyond”  wat we zochten..

Als de verkoopster zich er nuchter in mengt met de mededeling “die bh is te klein, maar we hebben ze niet groter” is dat voor mij de beruchte (zalm moot)  druppel die mijn emmer ( of is het tempel? ) doet overlopen en ik ga terug in mijn hokje. Werp nog één blik op mijn wel héél verleidelijke setje, en trek het dan uit, om me weer in mijn eigen kloffie te hijsen.

In de volgende winkel gaan we letterlijk van het ene uiterste naar het andere uiterste, want hier lachen de oma nachthemden met lange mouwen, jurk tot op de grond, compleet met kanten rushes ons tegemoet en beleven mijn zus en ik menig tena lady momentje als we bedenken hoe mijn reisgenoot zal kijken als ik met zoiets uit de badkamer kom. Laten we eerlijk zijn, ik ben niet braaf genoeg voor zo’n nachtponnetje. Bij de derde winkel blijkt maar weer dat driemaal écht scheepsrecht is, want we slagen voor een erg leuk roze nachthemdje met bijpassende strings.

Maar goed, we beginnen dus aan die eerste nacht en dan blijkt dat al mijn zorgvuldige voorbereiding wel errug overbodig was geweest, want er is geen badkamer!!! Alleen één of ander mini-douchecelletje. ( waar overigens wel lekker warm water uit kwam) Ik vond het echt het toppunt van domheid als ik besloot om mezelf op te sluiten in dat hokje om me daar wurmend uit mijn kleren te krijgen en vervolgens mijn nachtgewaadje aan te trekken. Klein detail… de kleren konden niet eens mee in het hokje, want er was geen plek om ze te leggen/hangen!  Ik ben me maar gewoon gaan uitkleden en trok mijn nachthemd aan. Met een steelse blik was ik per direct jaloers en wenste ik vurig dat, als ik herboren word, ik mijn volgende leven als man wil slijten, want mijn reisgenoot ontdeed zich van zijn kleren, trok een T-shirt aan en kroop in bed. Hij mocht eens weten dat mijn zus en ik voor dit moment een hele middag door de stad gebanjerd hadden!!!

De volgende morgen was ik echt een Zeeuws meisje pur sang…  zo als een meisje dat een dagje op schoolreis gaat, stuiterde ik vrolijk door de 15 m2 die ons “thuis-voor-één-nacht” groot was..

Nou ja… dat meisje was zenuwachtig in proportie dat ze 1 dagje op schoolreis ging en wij gingen er vier!  Ik denk dat ik dan ook vier keer zo hard stuiterde…. Zodra ik mijn ogen opende… opende mijn mond zich ook en tetterde ik er vrolijk op los.. nadeel van mijn ikje… ik vind vliegen doodeng… daarvan word ik zenuwachtig.. de control freak in me steekt dan haar kop neus optrekkend om de hoek en laat me duidelijk zien dat ze het géén goed idee vind dat we worden overgeleverd aan alles en iedereen behalve aan onszelf… Opbeurende opmerking van mijn reisgenoot : “als we gaan, gaan we goed en vertel je het toch niet meer na”, maakte mijn onderlinge onrust alleen maar groter…

Gelukkig ging de tijd snel want om 8.00 uur werden we in luxe taxi naar het vliegveld in Charleroi gebracht en kon onze trip echt beginnen…

Als je dan toch moet wachten op je vliegtuig… want ja.. je wilt hem ten slotte niet missen… moet je wel iets doen om de tijd te doden, dus leek het me een goed plan om tijdens deze momenten mijn ipod aan te zetten… de muziek van mijn aquarobic lesje op te zetten en de choreografie nog maar eens te oefenen, want a.s. dinsdag moest ik ten slotte een les geven waarbij ik geen spiekbriefje meer mag gebruiken.

Voor de beelddenkers onder ons… denk nu niet dat ik daar net zó wild stond te springen als dat ik normaal gesproken voor het zwembad doe !!! elke beweging die ik met arm of benen doe, deed ik nu met twee vingers…

Héél geconcentreerd zit ik te oefenen… mijn vingers vliegen alle kanten op in pendules… wisselpas… elastiek twist en zo meer als ik ineens bemerk dat Eric zit te gieren van het lachen!

Ik kijk naar hem, doe één van mijn oortjes uit en vraag wat ik mis.

Krijg ik te horen dat het toch wel een hilarisch plaatje is dat ik hier met mijn vingers zit te bewegen alsof mijn leven ervan af hangt en al die voorbijgangers kijken om te zien of dit één van mijn laatste stuiptrekkingen is…. We hebben er hartelijk om gelachen, maar…. Zo dacht ik… ik ken hier niemand en ik kom deze mensen nooit meer tegen!!!

De reis loopt voorspoedig… en na goed twee uurtjes vliegen staan we dan eindelijk op beloofde bodem… Barcelona!!!

Reisleider Eric bekijkt hoe we het beste naar het hotel kunnen en na wat navraag stappen we in de trein… héél leuk, maar wat beteken al die Spaanse woorden?? Maar… zo als het een net opgevoed Zeeuws meisje betaamd, volgde ik braaf en luisterde naar mijn reisleider.. die op een bepaald moment zei… we zitten wel al errug lang in de trein!

Na enige navraag, bleek dat we onze halte inmiddels al gepasseerd waren… whahahaha… kon mijn eigen actie zijn! We zijn bij het volgende station uitgestapt , in een andere trein weer ingestapt en op het goede station uitgestapt. Netjes gevraagd waar ons hotel was en we kregen te horen dat we omhoog moesten…  dus wij met onze koffers.. nou ja , laten we eerlijk zijn… ik met mijn rolkoffer afgeladen tot de nok, want als Zeeuws meisje weet je niet precies wat je aan wil trekken en belangrijker nog.. dan weet je dus ook niet welke schoenen aan te doen!  Na lang wikken en wegen besloot ik mijn weekendje te kunnen voldoen met slechts 3 paar schoenen… maar die moeten dan wel allemaal in je rolkoffertje passen!!! Om meer ruimte te besparen had ik mezelf helemaal ongans gekocht aan de mini’s! mini shampoo… mini bodylotion… ja, ze hadden zelfs mini-dames scheerschuim!!! Helemaal schattig en geweldig.. al kreeg ik van de kassabon tranen in mijn ogen…

Maar goed, je wilt dus wat variatie als je met een leuke vent op pad gaat, dus niet zeuren, drie paar schoenen mee! Ook drie jasjes mee… waarvan de eerste al een knop verloor toen we amper op de luchthaven aangekomen waren, maar dat is slechts een klein detail!

Eric daarentegen… een backpacker pur sang… kwam relaxed aan met één … ja dames echt waar…. Één klein rugzakje waar alles inzat..

Zelfs zijn calamiteiten zakje! Oeps.. calamiteiten zakje??? Mijn dirty mind draaide volle overuren en vroeg zichzelf af hoe zo’n calamiteiten zakje er dan uit zou zien…. De uitdrukking “je kan mijn zak opblazen, pijpje hangt erbij” krijgt na de uitleg over de zwemvesten in het vliegtuig wel een heel levendig plaatje op mijn netvlies! Na dit plaatje weggewuifd te hebben kreeg ik een visioen van een zielige uitgehongerde vrouw… eiwitten zijn ten slotte goed voor een mens… whahaaha… ik kon de tranen niet binnen houden van het lachen en ging maar snel over tot de orde van de dag..

Maar goed.. we liepen dus van de metro naar buiten.. ik met mijn afgeladen koffer achter me aan sleurend en Eric losjes met zijn ienie mienie rugzakje, waar overigens verbazingwekkend veel uitkwam toen ie hem eenmaal uitpakte. Die man is echt goed in backpacken!  

Als we buiten staan, en om ons heen kijken, is er totaal geen Barcelo Sants te zien… allerhande hotels glimmen ons tegemoet… zenden onuitgesproken uitnodigingen onze kant op en proberen elkaar te overtreffen in een dimensie die naadloos aansluit op de onze, totaal onzichtbaar , maar uiterst voelbaar..

Waar is nou toch dat verdomde hotel??? Mijn voeten doen zeer, ik wil mijn hakken uitschoppen en genieten van de hoogglans witte kamer die de foto op internet ons beloofd had…

Ik wil niet langer als kip zonder kop rondlopen en ga naar een charmant ogende man achter de info balie en breng mijn eerste Spaans in uitvoering…

Ik kijk hem liefjes aan en zeg: “Ola signor!” en jawel het werkt!!!  De man kijkt me meer dan vriendelijk aan en als ik vraag of hij me kan helpen, zegt hij me dat ie me overal mee wil helpen!

Ok… dan beginnen we met de hebbedingetjes i.p.v. de weg vragen!  We krijgen een paar mooie kaarten van Barcelona en als ik vraag waar ons hotel is, krijgen we te horen dat we er recht onder staan!  Ik zeg met mijn meest vriendelijke glimlach “Gracias” en laat de man achter….

Als we weer buiten komen, word het ons duidelijk… ons hotel is boven op het station gebouwd en kijkt mooi uit over de stad!

De ontvangsthal is ronduit indrukwekkend en even voel ik me assepoester… mijn schoenen doen zeer, al zijn het geen glazen muiltjes, maar ik voel me alsof ik me in het kasteel van mijn prins bevind en de enorme grote trap naar de volgende verdieping verlangt ernaar dat ik in een prachtige jurk naar beneden schrijd…. Door mijn Pipi Langkous alter ego worden deze gedachten ruw aan de kant gezet… “wat nou assepoester!” roept ze. “Heb je die trapleuningen gezien?? Daar kun je vanaf glijden met onmenselijke vaart… geloof me maar dat jij van die trap af struikelt als je op je muiltjes in zo’n plof jurk loopt! “ Terwijl assepoester en Pipi Langkous op mijn schouder staan te bekvechten over welk typetje ik nu beter kan zijn, probeer ik ze maar te negeren en als “gewone” toerist naar de receptie te lopen, wat me verbluffend genoeg nog lukt ook!

En dan… als we zijn ingecheckt en met één van de liften, uitgevoerd in hoogglans wit met glinsterende bodemplaten naar de verdieping van onze suite zoeven en de deur van onze kamer openen… valt mijn mond open en weet ik niet wat ik zie!

Een prachtige ruime kamer.. voor mijn gevoel een suite… met riant tweepersoonsbed van 2.00 x 2.00 … uitzicht over de stad… alles in hoogglans wit… enorme badkuip voor twee personen en alles in een stijl van luxe dat ik er even stil van word…

Mijn innerlijke seksgodin… die zich de laatste tijd helaas vaker laat zien dan me lief is, spring op en neer van vreugde en is nog enthousiaster als ik toen ik vanmorgen wakker werd en mijn reis ging beginnen!  Ze laat me plaatjes zien van de meest verwarmende dingen die je in zo’n immens bed kan doen en kijkt me aan met een blik van… take it or leave it!

Even ben ik geneigd om mijn godin dit weekeinde echt van Barcelona te laten genieten, maar dan besluit ik haar op te sluiten op mijn denkbeeldige zolderkamer. Ik kwam hier ten slotte met mijn lieve reisgenoot, die zich vast helemaal het schompes zou schrikken als ik de beelden die me net als een prachtig reclamefilmpje door mijn hoofd schoten zou mededelen.. en ten slotte had ik mezelf voorgenomen om braaf te zijn.

Als we gesetteld zijn, besluiten we een eerste toertje stad te doen en beginnen we met de metro naar de Ramblas… een meer dan leuke winkelstraat met allerlei standjes, terrasjes en mensen… héél veel mensen! Eric heeft bij uitstek de voorkeur om altijd echt “het land” te bezichtigen en niet alleen de toeristische routes te nemen, waardoor we al snel terecht kwamen in een plaatselijke markthal met alles wat je je maar kunt bedenken… van de inktvissen en de kreeften die ons glazig aankeken, zakten we via de Spaanse pepers langs geit koppen en koeientongen naar fruit en eieren… het was een bonte massa mensen… vooral poco loco’s en een prachtige ervaring..

We lopen verder via wat achteraf straatjes en komen dan uit bij het eerste stuk van de haven, waar een aantal kraampjes staan. Aangezien mijn reisgenoot een waaier voor zijn moeder wil kopen, zetten we de jacht in en vinden er op een gegeven moment twee in een kraampje, waar een in eerste instantie erg vriendelijke, zeer goed Engels sprekende blonde oudere dame in staat. We vertellen wat we zoeken en uiteraard heeft zij wat we nodig hebben… denkt ze!

Ze laat ons een waaier zien, en rijkt hem aan mijn reisgenootje… die kijkt een beetje bedenkelijk en vraagt mij wat ik ervan vind. Hij is mooi… er staan bloemetjes op en hij komt uit Spanje… goed toch? Is mijn eerste gedachte…

Als de dame in kwestie merkt dat we niet a la de minute flabbergasted zijn van haar waaier, begint ze een hele riedel over handbeschilderd en veel werk erin gestoken en een speciale prijs voor €10,- i.p.v. €12,-. Ik zie aan Eric zijn gezicht dat ie niet overtuigd raakt en we wisselen een paar woorden, waarin hij verteld dat ie liever even verder wil kijken omdat we er nog maar net zijn. Ik geef hem gelijk en als ie in netjes Engels te verstaan geeft aan de dame in kwestie dat ie de waaier in gedachten zal houden, draait ineens haar hele humeur om. Ze blaft ons toe… en dit moet je dus letterlijk lezen!!! Ze zegt : “WOOF”, snokt de waaier uit Eric zijn handen en loopt terug achter haar kraam, waar ze hard genoeg in zichzelf praat zodat we het kunnen horen dat ze niet goed word van zulke toeristen. “en dat loopt dan maar van alles te zeggen in dat Nederlands!” was het allerlaatste wat we hoorden toen we proestend van het lachen doorliepen… Als Eric zijn kant van het verhaal verteld , dat wil zeggen, dat ie verteld dat de verf afgebladderd was en het ding enorm plakte… heb ik een tena lady momentje en kan ik niet meer verder lopen van het lachen… Ik kan er niet bij met mijn hoofd dat iemand zich zó kan laten kennen in het bijzijn van haar “klanten”…

We lopen verder langs het water en slaan dan wat achteraf straatjes in om daar eens wat rond te kijken als we spontaan op een pleintje terecht komen waar een lokaal feestje is… allemaal kindjes dansen één of andere Spaanse dans, er word met confetti gegooid en het geheel is erg leuk om te bekijken… meisjes in mooie jurkjes en stoere jongetjes doen allemaal de pasjes en dan voel je je ineens even geen toerist meer, maar gewoon iemand die toekijkt naar dit vrolijke festijn.

Als we de wijk verder in lopen eten we heerlijke paella.. drinken nog een paar sangriaatjes en dan zit helaas de eerste dag er al op… nou ja … helaas???

Ik mag nu genieten van het supergrote bad.. de badlakens in een formaatje waar je makkelijk met vier man op kan liggen en een bed waar je jezelf net de koningin van Spanje voelt. Heerlijke grote kussens waar we in weg zakten, maakten dat we snel een eind maakten aan deze eerste dag en ik in een droomloze slaap viel, die helaas niet al te lang duurde, want om half zes werd ik weer wakker..

Ik keek naar buiten… het raam was net zo breed en hoog als de kamer waardoor het net een levend schilderij leek… alleen kon ik nu niet zeggen dat het schilderij me zo beviel….

Donkere lucht hing boven de stad en ….. het regende!!!!

Hallooooooo…. Ik kwam naar Barcelona voor de zon hoor, niet om nog meer  regen te zien, dan kon ik net zo goed in NL blijven… op mijn knieën in de vensterbank, met mijn neus tegen het raam, zat ik toe te kijken hoe de zachte regen naar beneden kwam, terwijl de wolken steeds donkerder en onheilspellender werden… en langzaamaan de regen ook steeds harder. Tegen de tijd dat mijn lieve reisgenoot zijn ogen opende leek het wel avond i.p.v. ochtend en was het alsof de hemel was opengebarsten. Water kwam met liters tegelijk de lucht uitvallen… de hemelpoorten stonden wijd open en wij wilden vandaag zo graag in de hop-on-hop-off bus… een bus met open dak, waarin je alles van Barcelona goed kan bekijken… ammehoela!!! Ik ga niet voor mijn plezier in een Spaanse buitendouche zitten!!! Ik voelde me opstandig worden en dat is meestal geen goed teken, maar ach.. shit happens zullen we maar denken..

Na een douche in de badkamer, me aangekleed te hebben en peinzend voor mijn kast stond, bedacht ik me dat ik helemaal niet op dit weer gerekend had!!! Alleen maar rokjes en driekwartbroekjes lagen te stralen in mijn luxueuze schuifdeurkast van formaat meer dan groot …. Mijn reisgenoot kwam met de verhelderende opmerking dat we wel een poncho kunnen kopen, we zitten ten slotte in Spanje.

Mijn netvlies begon als een bezetene te werken en even zag ik mezelf al zitten… boven in die bus.. als een verzopen katje.. bibberend van de kou… een bakje voor het kleingeld van de voorbijgangers en het Spaanse plaatje zou compleet zijn….

Dít was niet wat ik wilde… ik wilde zon… afgrijselijk veel zon.. strak blauwe luchten en zeven zonnen.. zweet in mijn bilspleet… weer waarvan ik kon klagen dat het zó warm was ( ben ten slotte een NL-se en die klagen nou eenmaal altijd) maar niks van dat alles…

Op een bepaald moment lag er zoveel water op straat dat de auto’s tot halverwege hun wielkasten door het water reden. En voor de gevatte onder ons… het waren gewone, echte auto’s.. taxi’s enzo..

Telkens zei Eric optimistisch… “kijk, het word al lichter!”… waarna er weer een waterhoos over de stad trok… toch besloten we maar te gaan… naar buiten, want een hele dag in die prachtige hotelkamer is ergens toch wel een straf als je in Barcelona bent voor de allereerste keer in je leven.

Bij de receptie vroegen we om een paraplu en mochten een mooi exemplaar lenen voor een dag.

In de hal van het station aangekomen, voelde ik dat mijn rug me in de steek ging laten, dus zei ik tegen mijn reisgenoot dat ik even terug wilde om paracetamol naar de hotelkamer.

“welnee joh, die kun je toch ff bij de apotheek kopen, kijk ginds is er één”

Aangezien de Sangria een aangenaam onderdeel van ons vochtgehalte was geworden, waren we er op de hotelkamer achter gekomen, dat,  als je maar genoeg drinkt, je vanzelf met een dubbele tong gaat praten en je best al een Spaans accent krijgt zonder al te veel moeite te doen.

Als je dan ook je spraaktempo wat versnelt en half over je tong breekt, klinkt het net als vloeiend Spaans, terwijl je gewoon Nederlands  spreekt! Menig lachsalvo had dit al tot gevolg gehad, en we werden steeds Spaanser, naarmate het sangria gehalte in ons bloed steeg..

We liepen richting de apotheek, als Eric zegt: “als je dit nu een beetje anders uitspreekt, is het net Spaans en kun je aan de balie zeggen : “paraçetamol por favor!”

Ik zou ik niet zijn als ik niet ter plekke een tena-lady momentje kreeg, want ik zakte echt bijna onder de grond van het lachen! Het klonk zo vloeiend Spaans en het was zó grappig, dat we allebei bijna niet meer bijkwamen. Nadeel is dat jij dit nu leest en ik zou je dan ook aanraden, om de zin “paraçetamol por favor!” een paar keer hardop tegen jezelf te zeggen om in de juiste feeling van dit stukje te komen, alvorens verder te lezen. Want het was echt hi-la-risch!!

We stappen dus die apotheek binnen en kijken rond, maar zien geen paraçetamol, waarop ik Eric aanspoor om op zijn beste Neder- Spaans de paracetamol te bestellen.

Hij ziet af van zijn eigen talent, en vraagt in net Engels om paracetamol please… waarop de vrouw paraçetamol exact zó uitspreekt als wij bedacht hadden!!! Ik draai me weg van de dame en mijn tweede tena momentje breekt aan… krijg stuiptrekkingen van het lachen en ook Eric heeft moeite zijn gezicht in de plooi te houden als hij braaf de tabletjes afrekent…

Terwijl we de winkel uitlopen, struikel ik bijna over mijn eigen voeten van het lachen, heb intens veel medelijden met de winkelbediende, die zich vast de rest van de dag afvraagt wat er aan haar te zien was omdat we zo hard moesten lachen, maar dat weerhoud mijn lachsalvo niet!  Tjonge jonge, als je toch maar zoveel lol kunt hebben om zo iets simpels. Grappig is dat er mensen naar ons kijken alsof we alians zijn.. ja, lachen midden op straat is idd een zeldzame bezienswaardigheid vandaag de dag.

We stapten naar buiten.. deden de paraplu open en het minderde met regenen…

Kreeg even zo’n Mary Poppins gevoel, misschien had zij hier ook wel gelogeerd en had ze haar paraplu vergeten? Het kan toch??? Ik klapte na tien meter mijn paraplu in en Eric vroeg me of we hem niet terug moesten brengen… anders loop je de hele dag met zo’n irritant groot ding te slepen…

Mijn tegendraadse brein echter verzekerde me ervan dat , zodra ik die magische paraplu weer terug zou brengen, de hemelpoorten vast en zeker weer zouden openen en het poncho plaatje alsnog een feit zou worden, dus hield ik hem lekker bij me…

Maar ja, dan koop je een ticket… mag je de hele dag in de bus rondtoeren in een prachtige stad.. maar is het bovendek natuurlijk zeiknat en heb je geen zakdoekjes of wat dan ook bij je!

Ik keek eens om me heen naar de medereizigers, terwijl Eric opperde de bank droog te vegen met de mouw van zijn vest, toen een aardige man met een rol wc papier ons in het oog kreeg. Kijk deze man was een typisch voorbeeld van vooruitdenken… die had gewoon de wc rol onder de arm genomen om in ieder geval droog te zitten!  Kreeg even heimwee… naar Oberweis, de camping.. de ultieme plek, waar het niet hoeft, maar waar je toch regelmatig mensen die er net zijn met een rolletje wc papier onder de arm naar de wc ziet verdwijnen.. eigenlijk best grappig als je erover nadenkt, want je weet zeker dat die man in kwestie met die rol onder zijn arm eens even flink zijn best gaat doen om het riool wat voller te maken… bij een vrouw is het altijd maar de vraag wat ze gaat doen, toch? ;-)

Afijn, die man bood ons een behoorlijk aandeel van zijn rol aan waardoor onze bank in een mum van tijd droog was…

Daar zit je dan… boven in een dubbeldekker bus.. zonder ramen… om een dagje de stad te bekijken.. het was droog , dus we moesten niet klagen. En dat probeerde ik dan ook niet. De wind waaide door mijn haren… nou ja.. beter gezegd.. her-föhnde mijn haren, want allememaggies, wat waaide het hard daarboven.. en daar kwam bij dat het een behoorlijk frisse wind was.. met alleen mijn topje en een kort spijkerjasje erover kreeg ik het dan ook al zeer spoedig errug koud… had mijn jasje al eens dichtgeknoopt, maar kwam erachter dat de wind gewoon via mijn rug zo langs mijn lijf blies..

En ja, ik zou geen echt Zeeuws meisje zijn, als ik het niet koud zou krijgen van zoiets… ik bleef lachen, want de omgeving was best mooi, maar mijn handen hadden inmiddels het absolute nulpunt bereikt.

Het leek Eric dan ook een goed idee om er bij Montjuïc ( of zoiets, whahahaha) even uit te gaan en wat in de zon te lopen zodat we op konden warmen…

De plek van Montjuïc was hartverwarmend, en prachtig, maar bezorgde me nog steeds geen warm lijf.. de zon deed inmiddels flink haar best om alles er echt mooi uit te laten zien en de laatste wolken verdwenen uit de lucht… het beloofde een mooie dag te worden! Eric bood me zijn fleecevest aan, waardoor ik er als een soort ingepakte pinguïn bijliep, met een fleecevest over mijn dichte spijkerjasje, terwijl alle andere toeristen in spaghetti topjes en shirtjes liepen… langzaamaan werd ik dan ook warm en na genoten te hebben van het meer dan prachtige uitzicht hopten we weer naar de bus.

We hopten op de bus en na een mooie tocht langs prachtige gebouwen, immens grote straten en vooral veel palmbomen, stapten we uit bij de haven om daar een wandeling te doen. Bij een terrasje besloten we wat Spaanse broodjes naar binnen te slaan, samen met wat te drinken. Het was net 12.00 uur, dus we vonden dat er wel een lekker drankje bij mocht en bestelden een sangriaatje en een pilsje.. althans, dat was de bedoeling!

Toen de bestelling kwam, moest ik erg lachen… die man van dat tentje zal wel gedacht hebben … “ik doe net of ik ze niet snap en lever ze kingsize drankjes, gniffel gniffel”

Geloof me, kingsize was het zeker, want mijn sangria glas paste niet in mijn hand en Eric moest zijn “vaas” bier van een liter met 2 handen vastpakken… wat waren we goed bezig! Onze armspieren trainen terwijl we ontspannen..

Nadeel is echter wel dat je van alcohol in deze formaten, met je toeter in de volle zon toch wel snel beneveld word en had dan ook het gevoel dat we op een schip liepen i.p.v. op de boulevard..

En er stonden best hoge golven zeg maar!!!

We zetten onze tocht voort langs de kerk en prachtige monumenten van Gaudi en via zijn gigantische Park Guëll zakten we af naar een bus stop waar je met een trammetje omhoog kon naar het hoogste punt van Barcelona. Uiteraard moesten we dit ook gezien hebben, dus we gingen zitten wachten op de tram, die net voor ons was vertrokken, maar die binnen een kwartiertje weer zou vertrekken.

De tram kwam… een echt oud gevalletje, van meer dan 100 jaar oud… zo’n dingetje wat ze in NL al lang tot kachelhout hadden geslagen komt naar beneden van een enorme steile weg en komt piepend en krakend tot stilstand voor onze neus.. we kopen twee tickets en gaan zitten, als ik me kort daarna bedenk, dat we kortingsbonnen voor dit ding hebben!

Hey, kom op, ik ben een Zeeuws meisje en Zeeuwen binne nu éma zunige mensen!

Dus daar ging ik, met mijn tickets, en mijn kortingsbonnen naar de kaartjesverkoper… ik legde in netjes Engels uit dat ik mijn “discount-ticket” was vergeten in te leveren en de meneer was onvermurwbaar… keek me nors aan en ik dacht dat ik de strijd ging verliezen…

Mijn innerlijke sexgodin herinnerde me echter aan de leuke reactie van de man aan de info balie op mijn accentvolle neder-Spaans gisteren en ik probeerde het ook hier nog een kansje te geven.

“por favor, signor” zei ik en ik trok zo’n gezicht als die kleine pupjes doen die in de dierenwinkel zitten en graag een baasje willen hebben… ogen wijd open, klein pruillipje en de illusie dat ik echt verdrietig word als ik mijn discount niet geregeld kreeg…

Tadaaaa… ondanks dat we niet in het land van Aladin waren, kreeg ik wel een “sesam-open-u” momentje, want de meneer bedacht zich, zijn gezicht klaarde op en hij schonk me een stralende glimlach waardoor deze man ineens best een leuke kop had!  Ik kreeg mijn discount geld terug, nieuwe tickets en met een zelfvoldane grimas op mijn snuit plofte ik naast Eric neer , klaar om met een vervoermiddel van ruim een eeuw oud naar boven gebracht te worden. Het trammetje kwam piepend en hortend op gang en bracht ons op relaxte wijze naar boven. In de tram zaten allemaal andere toeristen, waaronder een gezin, waarmee ik opslag medelijden had.. nou ja, met de vrouw dan. De echtgenoot van de dame in kwestie had maar 1 doel voor ogen, en dat was om aan het thuisfront zoveel mogelijk foto’s te laten zien!  Die man bekeek letterlijk Barcelona door de lens van zijn camera… heel erg irritant, omdat ie van links naar rechts schoot in het toch al niet stabiele trammetje en werkelijk als een havik op elk bewegend object projecteerde. Zelfs een man die zijn bloemetjes water stond te geven, was niet veilig voor het oog van zijn lens. Ikzelf ben meer het type van gewoon lekker genieten en een paar momenten vast leggen op de gevoelige plaat, maar deze man was echt foto geobsedeerd. Daarbij kwam dan nog dat het echt zo’n man was die je liever niet in de sauna tegenkomt… hij had een bloesje aan.. met de bovenste drie knoopjes open, waar dan zo’n grijs hoogpolig tapijt uit tevoorschijn piepte die tot bijna onder zijn kin groeide… de zilte zweetlucht was niet voor de poes en de sokjes in zijn sandaaltjes maakten het plaatje tot het ultieme voorbeeld man waar ik nooit of te nimmer voor zou vallen, al was het de laatste homo sapiens op héél deze aardbodem…

Ik zou ik niet zijn en kon er niets aan doen dat er een plaatje op mijn netvlies verscheen van een bedscène met zo’n type man…

Hij ligt op bed, op zijn rug… en je waant je gewoon in de bushbush en hebt een kapmes nodig om eerst de nodige bebossing om te kappen, preventief kappen omdat je anders spontaan huisstofallergie krijgt als je die nog niet had… bah bah.. wat een vieze gedachten…

Ik schudde letterlijk deze gedachten van me af en keek weer naar buiten, waar het landschap van de stad langzaamaan mooier en mooier werd en we steeds verder konden kijken over de stad.

En dan… na ongeveer een minuutje of tien.. komt het trammetje tot stilstand en komen we erachter dat ze in Barcelona wel heel erg clever zijn… dit trammetje gaat maar tot halverwege, voor het laatste stuk moeten we in een ander trammetje, wat je uiteraard ook weer dient te betalen, whahahha. We zijn nu al zo’n eind, het laatste stuk willen we ook, dus kopen we een ticket en nemen plaats in het andere trammetje om het laatste stuk van de klim af te leggen.

Geloof me, wat we zagen toen we uitstapten was echt ongelofelijk! Het uitzicht over de gehele stad was meer dan de moeite waard en bezorgde me dan ook even een momentje van absolute stilte. Vast ideaal voor mijn reisgenoot, want ik hield eindelijk effies mijn mond, grijns..

Hierboven was de Temple del Sagrat Cor, een zeer indrukwekkend bouwwerk … vooral gezien de hoogte waarop deze kerk gebouwd is. Toen we binnengingen was ik echt zwaar onder de indruk..

De prachtige afbeeldingen aan de muren waren niet geschilderd maar allemaal opgemaakt uit kleine mozaïek steentjes en ik vond het héél erg mooi. Nu wil het feit dat ik om persoonlijke reden altijd twee kaarsjes aansteek als ik in een kerk ben en dat wilde ik hier dus ook doen.

Helaas werd ik overspoeld door een “nee-het-is-niet-waar” momentje, want het bleek dat ze de originele waxinelichtjes hier hadden ingeruild voor van die led kaarsjes. Het gaf me een veel minder leuk gevoel maar ach. Ook mijn reisgenoot was het ermee eens dat je op deze manier ergens de charme van het aansteken van een lichtje wegneemt. Eén kaarsje aansteken koste 20 cent en ik wilde er twee aansteken. De kaarsjes stonden achter glas en waren eigenlijk meer een attractie als een teken dat je een kaarsje aansteekt voor een dierbaar iemand. Ik gooide mijn eerste 20 cent stukje in de gleuf en geloof het of niet… ik zat nog steeds op mijn Aladin wolkje want als bij toverslag gingen er niet 1 maar 2 lampjes branden!  Ik moest er best om lachen, en zei nog dat ik dit best een goede deal vond.. uitverkoop in de kerk.. twee halen één betalen.

Dom als ik was wilde ik toch ook mijn andere 20 centje erin gooien en volgens mij werd ik dat moment ter plekke gestraft voor mijn niet heilige gedachten van daarnet, want er gebeurde helemaal niets! Eric begon breed te grijnzen en als ik hem aankijk, schieten we allebei in de lach voor het zoveelste tena lady momentje van de dag. Daar sta je dan… gierend van het lachen, dubbelgevouwen van de lol ten overstaan van Here Jezus en de heilige maagd Maria!

Ik keek haar aan in de hoop dat dat me zou kalmeren, maar de slappe lach maakte zich van me meester en de tranen biggelden wederom over mijn wangen… hoe gênant is het als je zo gaat staan lachen, maar ja, ik kon ook maar moeilijk de kerk uitrennen… we hadden ten slotte nog niet eens gezongen! ;-)

We zijn een zijkamertje ingeschoten en kwamen per ongeluk bij een lift die we dan ook maar ingedoken zijn. We kwamen uit op het bovenste platform van de kerk en dit was wel een plekje waar we niet alleen konden uitbulderen van het lachen, maar ook genieten van de prachtige stad die zich ver voor ons uitstrekte.

Nadat we genoten hadden van het uitzicht en wat plaatjes geschoten hadden voor het thuisfront… gingen we terug naar beneden, toen we erachter kwamen dat er op de eerste verdieping ook nog een kerketage was, waar juist een Spaans huwelijk werd gesloten…

Een piepklein Spaans jong vrouwtje, met een al niet veel groter Spaans mannetje beloofden elkaar de eeuwige liefde. Het was zooooo romantisch! Overal lagen rozenblaadjes… iedereen zag er gelukkig uit en alle gasten liepen in strakke pakken en prachtige gala jurken… kortom een mooi tafereeltje in die kerk. Buiten op het plein werden ze onthaald met een regen van rozenblaadjes en straalden Barcelona op ruim 500 meter tegemoet.

Toch kon mijn sceptische ikje zichzelf niet inhouden op dat moment en begon het geheel van commentaar te voorzien…

“zie ze daar nou staan… jong en vooral… naïef! Net elkaar eeuwige trouw beloofd… met in hun achterhoofd de droom van een gevulde kinderwagen, want laten we eerlijk zijn, deze mensen denken alleen maar aan slapende baby’tjes met mini nike-jes aan en niet aan irritante pubers die discussiëren over alles wat er maar in hen opkomt. Ze denken samen oud te worden, maar over ongeveer 7 jaar staan ze hier vast weer, allebei met een ander… en de vrouw met een dikke buik voor haar tweede leg”

Best leuk om ondertiteling te mogen spelen, het plaatje was erg mooi en even dacht ik terug aan de dag dat ik ook in een witte prinsessen jurk de rest van mijn leven eeuwige trouw en voorspoed en al die rataplan beloofde… blij dat ik nu een knettergekke 40+-er ben, die met beide benen stevig genoeg op de grond staat om te zien dat liefde toch vaker een illusie is als een serieus fundament voor een stabiele toekomst.

Maar goed, na dit zijspoor besloten we weer terug naar beneden af te dwalen en we stapten de eerste tram in .. bij de tweede tram aangekomen, kwam er een aardige jongedame naar ons toe, die ons mededeelde dat het nog ongeveer 15 a 20 minuutjes zou duren voor de tram weer kwam.

We vroegen hoe lang het lopen was naar beneden, en ze zei ongeveer 15 minuutjes…

Ik keek mijn lieve reisgenoot aan en die begreep al gelijk waar ik heen wilde, maar liet zijn oog vallen op mijn hakken, waarmee ik al de hele dag onderweg was… “lijkt het je een goed idee om met die hakken zo’n steile berg af te lopen” was zijn enigszins bezorgd klinkende opmerking.

“NEE!” Antwoordde ik stellig, waarna ik begon mijn schoenen uit te trekken. De uitdrukking op Eric zijn gezicht maakte me duidelijk dat ie inmiddels wel al gewend was aan mijn impulsieve ikje en lachte eens terwijl hij toekeek hoe ik mijn schoenen aan mijn broeklussen vastmaakte.

Ik begon te lopen en nam al snel een tempo van behoorlijk goed doorstappen aan en samen liepen we gezellig keuvelend naar beneden. Leuke is dat je , als je meerdere dagen samen op pad bent, je “beyond” de gewone koetjes en kalfjes gaat en we op een gegeven moment een geanimeerd gesprek voerden over wassen… in de wasmachine. We hadden precies genoeg tijd, want in amper tien minuten hadden we elkaars tips en trucs doorgesproken en kwamen we beneden aan de berg aan waar we een enkele minuut later weer in de bus doken om ons te laten rijden naar de laatste stop..

De Ramblas, zodat we daar heerlijk konden eten, en dat hebben we dan ook gedaan, want we waren uitgehongerd!

Ik kon niet eens ladylike eten toen mijn carpaccio voor mijn neus werd gezet en in minder tijd dan ik me voor kon stellen was mijn bordje dan ook helemaal leeg en zat ik te smachten naar de grote steak die we besteld hadden… de houtsmaak van het grillen proefde heerlijk op het vlees en de aardappeltjes erbij waren een waar festijn… het maakte de dag die ronduit super was verlopen gewoon compleet.

Aangezien we allebei toch wel behoorlijk versleten waren leek het ons beter om maar wat sangria bij de supermarkt te kopen en mee naar de hotelkamer te nemen, zodat we wat konden relaxen. In de supermarkt hadden ze verschillende soorten… maar één fles lachte me tegemoet!

Bij nader inzien bleek het de goedkoopste, want voor slechts €1.75 hadden we een liter sangria.

Die wilden we proberen, dus met wat chips en cakejes erbij verlieten we de supermarkt weer en gingen met de inmiddels al vertrouwd aanvoelende metro weer naar onze hotelkamer.

En geloof me, die sangria was lekker!!! Tjonge jonge… daar lag ik… in bad… vol schuim… een glas sangria in de ene hand, boekje in de andere, en muziek uit de kamer die me in een meer dan ontspannen staat van zijn bracht. Naarmate het sangriagehalte steeg, daalde het gespreksniveau en we konden steeds beter Neder-Spaans praten, al zeg ik het zelf..

Vreselijk veel gelachen, was blij dat ik in mijn hotelkamer sliep en niet mijn eigen buurvrouw was, whahaha

Na een wederom veel te korte nacht was het zondag geworden en besloten we om onszelf tegoed te doen aan een duik in de middellandse zee. We trokken bikini en zwembroek aan namen een tas met cakejes en water mee en via de plaatselijke stokbroodbakker gingen we met de bus naar het strand.

Daar aangekomen legden we onze handdoek neer en ik voelde gelijk dat er weer “lach-energie” in de lucht hing. Ik hoefde niet ver te kijken, want voor me lagen twee Spaanse dames, van ik denk half de 60 te zonnen.. ze waren zó vies bruin dat het net leek of ze in zo’n tan-cabine hadden gestaan en waren op een wat ik dacht ienie mienie zwembroekje na bloot, althans dat dacht ik in eerste instantie.

Eric had zich achterover laten zakken op zijn handdoek, sloot zijn ogen en genoot van de zon, maar helaas was mijn nieuwsgierigheid te groot om me af te sluiten van wat ik allemaal zag..

Om jullie een beetje op weg te helpen zal ik een beeld proberen te creëren van wat er voor ons te zien was. Komt ie:

De dame aan de linkerkant was vast hartstikke gelovig, want ze lag op haar rug met haar armen wijd gespreid in “kruisigings-houding” haar knieën waren iets opgetrokken, maar als een kikker neergelegd, waardoor je letterlijk alle “lappen” kon zien liggen.. bij nader inzien bleek dat ze een enorme bungalowtent van een zwembroek aanhad, maar die had ze tussen haar schaamlippen en bilspleet weggeduwd, waardoor het best klein leek. Haar borsten hadden volgens mij nooit ondersteuning gehad, want als ik het goed zag lagen haar tepels langs haar lijf weggezakt onder haar rug en op haar ogen had ze twee lepeltjes gelegd voor de zon… wat erin resulteerde dat ze , als ze haar ogen opende en opstond, net een uiltje was met twee witte kijkers in d’r kop.

De rechtse vrouw, lag op haar buik, met haar bovenlijf opgericht en steunende op haar elle bogen, maar haar borsten, of wat ooit borsten geweest waren, lagen als twee koordjes op haar handdoek… ook zij was vies bruin en tetterde aan een stuk door tegen de andere dame in kwestie over, neem ik aan, de vele goedgeproportioneerde jonge heren die haar passeerden. Ze gaf haar ogen

( net als ik ;-)  ) graag de kost en het was echt een verbazingwekkend tafereel..

Net op het moment dat ik dacht dat ik helemaal niks meer zou zien, wat dit zou overtreffen, staat de dame met de koordtietjes op en loopt naar de waterkant enkele meters verder. Ze heeft nu ze staat allemaal witte rimpels op haar lijf, wat het geheel tot een sexy zebra look velletje maakt, al kan ik me voorstellen dat zij daar anders over denkt. Ze loopt tot een meter voor de waterkant en bukt voorover. Wel te verstaan, met haar gezicht naar het water en dus haar achterkant richting mij en die andere paarhonderd mensen op dat beruchte strand van Barcelona.

Ze trekt haar bungalowtent eerst uit haar billen waardoor het string-af is en daarna opzij…

OPZIJ??? Mijn god… de grot van Ali baba en de veertig rovers is er niks bij!!! Wil ik dit wel zien??? Waar heeft dat mens last van??? Van een volle blaas blijkt al snel, want als een echt paard gaat ze me daar staan pissen, dat het een lieve lust is!  Vrolijk spettert haar eigen lichaamsvocht op tegen haar benen en er lijkt geen einde te komen aan dit bizarre tafereel wat recht voor mijn ogen afspeelt. Inmiddels heeft ze de aandacht van het hele strand en als ik Eric aantik om te kijken wat er nu toch gebeurd, draait ie net zo snel weer weg en laat een grommend geluid van walging horen, wahahhahaha.

De dame is eindelijk “leeg” als ze een paar passen de zee in doet, haar voeten en handen afspoelt en weer op haar handdoekje plaatsneemt, in de houding dat haar koordjes weer kunnen rusten op het strand. Ik kan er niks aan doen, maar ik moet er erg om lachen en kan niet geloven dat dit net gebeurd is. Ik zeg nog tegen Eric :  “dit kan toch eigenlijk niet, draai je dan op zijn minst met je reet naar de zee ofzo” als de rechtste dame haar lepeltjes van haar ogen haalt , haar broek uit alle rillen die haar lichaam rijk is vist en opstaat en richting waterkant loopt. Het zal toch niet waar zijn he?

En ja hoor, ook deze dame strekt zonder enige gene haar achterste naar ons uit en laat haar blaas leeg lopen… en wat ik dan zie, doet me echt gruwelen…

Ze is klaar, heeft met haar hand haar broekje opzij gehouden… schudt haar hand af en wrijft dan diezelfde hand over haar gezicht heen!!!!

Als dit dé Spaanse manier is om je pigment op peil te houden, dan ben ik toch maar liever melkfles pur sang denk ik zo!

Ik besluit dat ik genoeg gezien heb en smeer me maar even in met de gewone zonnebrand crème van Eric , althans dat is de bedoeling…

Blijkt dat het een roller is… een roller?? Mijn vunzige ik word wakker, een dirty mind is ten slotte een joy forever, en ik vraag : dus ik moet jouw stick over mijn lijf rollen tot er wit spul uit komt?

We hebben samen veel lol en terwijl ik zijn stick sensueel over mijn lijf beweeg, bemerk ik inderdaad dat zijn witte lading een heerlijk verkoelend effect heeft op mijn hele “zijn”…

We blijven nog een poosje liggen en besluiten dan een wandeling langs de boulevard te maken op zoek naar wat te eten en…. Sangria!

We komen uiteindelijk aan bij een meer dan leuk tentje, dat de tafeltjes onder parasols pal aan het strand heeft staan en besluiten hier wat te eten. Terwijl de sangria en het bier ons smaken en we wachten op mijn vissoep en op Eric zijn garnalenkroketjes, komen er twee dames naar ons toe, die onderdeel zijn van deze zaak. Ze bieden ons een gezamenlijke massage aan.. gewoon.. hier .. op het terras.. op onze eigen stoel.. over onze kleren..

We kijken elkaar eens aan en denken, ach  waarom ook niet, en nadat we een prijsafspraak hebben gemaakt beginnen de dames ons “te verwennen”

Nu komt er echter één probleem…. Ik vind masseren zoooooo lekker, daarmee kan iedereen me gek krijgen en dus ook een vrouw… grijns…

Ze begint mijn nek te kneden en kan er niets aan doen als er een genot kreun mijn mond ontglipt.

Mijn goden, wat heeft deze vrouw goede masseer handen ! Mijn nek en mijn ruggenwervels worden goed onderhanden genomen en het is gewoon ronduit heerlijk…

Inmiddels hebben we de aandacht van zo ongeveer alle anderen van het terras en ik besluit wat pr te doen voor deze dames die hard moeten werken voor hun centjes..

Ik ga opzettelijk nog wat harder kreunen en steunen en hardop zeggen hoe geweldig dit wel niet is!! Dan krijg ik als beloning nog meer knijpende vingers in mijn rug, elle bogen langs mijn oren en weet ik veel wat ze allemaal doet met me!

Ondertussen merk ik dat het onrustig word op het terras en dat vooral vrouwen me jaloers zitten aan te staren… ik kreun nog eens wat harder en fluister tegen mijn masseuse dat ze een drukke dag voor de boeg heeft en ja hoor… bijna iedereen die op dat moment op het terras zat, wilde een massage..

Terwijl we nagenieten van deze verwennerij, en we zien hoe iedereen geniet van de gaven van deze dames, kijken we onze boekjes nog eens door en blijkt dat we kortingsbonnen hebben voor het hardrock café… dat meen je niet! Daar waren we gisteren, en heb ik me drie T-shirts gekocht voor mijn stuiterballenbende thuis en mezelf.

Eric voelt de bui al hangen en zegt: “Zeeuws meisje wil terug zeker?”

Uiteraard wil ik terug, want ook daar kan ik met mijn vriendelijkste glimlach de verkoper omver halen, zodat ik niet één maar twee cadeautjes krijg.. grijns.. Zeeuws meisje zijn is echt leuk!

We besluiten voor de verandering maar eens een terrasje op te zoeken, want de sangria verdampt wel erg snel met deze temperaturen en aan het einde van de Ramblas nemen we plaats op een heerlijk terras, waar de zon gefilterd word door de bomen eromheen. Terwijl we ons drankje bestellen, nemen we op ons gemak de moeite om alle voorbijlopende mensen op het gemak gade te slaan en er is dan ook niks leuker als het nodige commentaar te delen met iemand die exact op dezelfde golflengte zit! We zijn het erover eens dat dames met bruine legging, daaroverheen een paars flodderjurkje en afgewerkt met een groen vestje absoluut niet zomer 2013 is en ook de vele toeristen met hun rommellaarzen onder korte rokjes niet echt flatteus zijn. Tot ik een man aan zie komen lopen. Hij loopt met vlotte tred, heeft een sigaret in zijn mond, een leuk montuurtje bril op zijn hoofd en geeft mij met zijn joggingpak de indruk dat hij een poco loco is die net klaar is met werken, het is ten slotte tegen half zes, blijkt als ik een blik werp op mijn horloge om mijn eigen idee kracht te geven. De man gaat zitten op de rand van de plantenbak tegenover ons terrasje en vraag me niet waarom, maar op de één of andere manier blijf ik naar hem kijken en wat ik dan zie, laat me bijna van mijn stoel vallen. De man rookt op het gemakje zijn sigaretje op.. heeft nog steeds een positieve uitstraling op zijn gezicht en ziet er echt niet uit als iemand om medelijden mee te hebben.

Checkt zijn gsm nog even en als zijn sigaretje echter op is, pakt ie een bordje uit zijn tas, gaat op zijn tas zitten , hangt het bordje om zijn nek, pakt een papieren beker en de totale make-over duurt slechts enkele seconden.

“hoe word ik van gewone vent een bedelaar in minder dan een minuut!” De hele uitstraling veranderd van deze desbetreffende man, de schouders gaan omlaag en in no-time zit hier een hoopje ellende waar je bijna voor zou bezwijken en al je vakantiegeld in één keer in het potje zou stoppen. Mijn Pipi in me word er opstandig van en ik kan me niet voorstellen dat deze persoon in kwestie zich niet de ogen uit zijn kop schaamt! Ik moet dan ook eerlijk toegeven dat ik , volgens mij zelfs met open mond van verbazing, naar dit tafereel heb zitten kijken en me niet kan voorstellen dat deze persoon echt zo zielig is. Ik besloot dan ook ter plekke dat ik niet snel meer iets zal geven aan een bedelaar.   Ik zit mezelf dan ook echt te verkneukelen als hij daar al ruim 20 minuten “in zijn rol” zit en nog geen cent heeft gekregen. Inwendig steekt Pipi haar tong naar hem uit en neuriet: “nananananaaaa…”

We hebben nog steeds geen waaier voor Eric zijn moeder en nu moet het er toch maar eens van komen. Dus als de glazen leeg zijn, schieten we een souvenirwinkeltje in waar een aantal Spaanse mannen de scepter zwaaien.. ik glimlach vriendelijk en stap binnen… waarop ik gelijk een rek met waaiers zie voor €12,- per stuk. Na een korte glimlach en de vraag of ik naar de waaiers mag kijken, krijg ik te horen dat ik mag uitzoeken voor €10,- … waarna ik hem alleen maar vragend aankijk, met een blik in mijn ogen van “is dat alles wat jij me waard vind? €2,- korting?”

Hij kijkt me eens indringend aan met zijn zwarte poelen en begrijpt de hint..

“wat wil je betalen dan?” vraagt ie liefjes.. als ik alleen maar zeg “veel minder”. Zegt ie… voor jou €5,-

Eric slaat alles met een brede grijns  gade en als ik hem vertel dat we voor vijf euries zo’n ding mee mogen nemen, is het alleen nog even uitzoeken welke bloemetjes nou het mooiste zijn en word hij zelfs nog netjes voor ons ingepakt..

We zakken af richting hotel en als we wat opgefrist en weer relaxed zijn, besluiten we te gaan wandelen naar de muziekfontein bij Montuijic.

Het is een leuke , niet te lange wandeling en als we aankomen is de show al begonnen, maar dit is niet erg, want hij duurt nog tot half twaalf, dus tijd zat om alles eens te bekijken.

Ik word gelijk gevangen door de prachtige show van kleuren en water, gecombineerd met muziek en voel me weer even dat kleine meisje dat voor het eerst in droomvlucht in de Efteling zit… ik wist niet waar eerst te kijken. De oude trappen en het prachtige monument vormden een prachtige achtergrond voor de fontein. We nemen ons een heerlijke cappuccino en zetten ons neer op één van de vele trappen om dit prachtige schouwspel in ons op te nemen.

Om het mooie plaatje even wat minder goudglans te geven, moet ik je vermelden dat er overal van die mannetjes liepen met een soort helikoptertjes die ze dan de lucht in schoten en je probeerden te verkopen op zeer opdringerige wijze. Nu heb ik van huis uit meegekregen dat je altijd vriendelijk moet zijn tegen iedereen, maar twee dagen Barcelona had me geleerd dat je deze opdringerige verkopers gewoon moet negeren.

Hun negeren was niet zo’n probleem, maar telkens die gekke helikoptertjes voor je toeter was eigenlijk een doorn in  het oog van de oogverblindende schoonheid van het geheel.

Maar goed, ze waren er en we konden ze niet even wegzippen… had ten slotte mijn Mary Poppins paraplu niet bij me en de Pipi Langkous in me was wel wakker, maar die kon ook niet meer als toekijken. Nu komt er op een gegeven moment een zooitje andere mannetjes met Six packs bier en fris om te slijten aan het toeschouwend publiek . Een vrouw naast me heeft oogcontact en ze vraagt hoeveel, waarop ze €3,- te horen krijgt. Ze zegt €2,- en zonder pardon gaat het mannetje ermee akkoord. Pipi Langkous in me rekt haar schouders, stampt eens fier met haar voeten op de grond, fluit tussen haar tanden en overtuigd me van het feit dat wij dat beter kunnen, waardoor ik aan Eric vraag of ie ook een pilsje wil. Hij herkent inmiddels de ondeugende blik in mijn ogen en vraagt me wat ik van plan ben, waarop ik zo onschuldig mogelijk antwoord dat ik dat beter kan.

Het mannetje komt voorbij en ik kijk hem aan, voor hem het startsein om zaken te doen, voor mij het startsein om mijn nieuwste hobby uit te oefenen… als ik vraag hoeveel, zegt hij €3,-

En ik knik ja.. hij begint te grijnzen en terwijl ik hem strak aankijk zeg ik : “VOOR TWEE!”

Hij wil hier niet mee akkoord gaan, maar ik houd voet bij stuk, terwijl Eric inmiddels al half omdraait omdat ie zijn lachen niet kan in houden. Als hij me zegt dat hij echt €3,- voor 1 wil, zwaai ik naar hem bij wijze van… dag, dan niet! Hij kijkt me verbaasd aan en ik schud heftig nee en zwaai nog eens. Wend mijn blik af en ga demonstratief terug kijken naar het andere prachtige spektakel hier, de muziekfontein. Het mannetje, een echt alfamannetje en zeker niet gewend aan het feit dat hij niet de touwtjes in handen heeft , staat me even uit het veld geslagen aan te kijken, dat zie ik vanuit mijn ooghoek en zegt dan: “ok mevrouw, 2 voor €3,-“

Tadaaaaaaa….. Pipi Langkous rolt over de grond van het lachen en slaat me zo hard op mijn schouder dat het zeer doet, terwijl ik drie euries uit Eric zijn portemonnee tover en de twee blikjes in ontvangst neem.

Als het mannetje wegloopt, krijg ik oogcontact met de dame naast me , die me met een stralende glimlach aankijkt en me feliciteert met wat er daarnet gebeurde… ze begreep nu wel dat ze veel te snel had ingestemd en we raken in een heel gezellig gesprek met elkaar.

Naarmate de show vordert, de zon in Barcelona ondergaat en het spektakel steeds mooier word, besluiten we om alle trappen op te gaan om het geheel vanaf helemaal boven te bekijken.

Ik weet dat het veel trappen zijn en dat mijn knieën traplopen niet helemaal prettig vinden, waardoor ik ze liever op ren, en dat heb ik geweten…

Al na de tweede trap, had ik het idee dat mijn hoofd langzaamaan opzwol als een tomaat en straks gewoon als een watermeloen waar op geschoten word uit elkaar zou spatten…mijn hart ging tekeer en mijn sint-bernard metamorfose was bijna compleet, ik mistte alleen nog een vaatje rum rond mijn nek, maar de kwijlende tong was meer dan identiek.

Eenmaal boven, het was er benauwd warm, dacht ik echt dat ik hier mijn laatste adem uit zou blazen en troostte me met de gedachte dat er ergere plekken op aarde zouden zijn om te gaan!

Beneden had ik het nog koud gehad waardoor ik Eric zijn vest voor de verandering weer eens over mijn eigen jasje had aangetrokken. Eric keek me met zijn inmiddels vertrouwde pret bek aan en zei droog: “heb je het warm nu?”

Nadat mijn ademhaling wat tot rust was gekomen, en we het hele spektakel van hier boven hadden aanschouwd besloten we weer naar beneden te gaan voor het laatste stuk.

Ik kon wel een drankje gebruiken en ook Eric was van de partij, waarop ik een mannetje aankeek en het spel voor de tweede keer wilde spelen. Ik wilde een spa blauw en Eric een pilsje, maar spa blauw moest ie halen. Na veel vijven en zessen ging ook hij akkoord met 2 voor €3.-

Hij zei me dat ie de spa even moest halen en vroeg me om mijn geld, waarop ik hem aankeek en duidelijk maakte dat ie eerst mijn drinken ging halen en daarna geld kreeg. Hij merkte dat er met mij niet te sollen was en droop af. Ik bedacht me dat ie gewoon niet terug ging komen, maar na een paar minuten stond ie wederom voor onze neus met een biertje en een spa blauw, dus ik vraag Eric zijn portemonnee en dan hebben we een probleem!

Er blijkt nog €2,57 in te zitten en briefgeld…

Mijn Pipi lacht van plezier en spoort me aan dit met de nodige humor op te lossen… Eric merkt dat er iets niet klopt en draait zich dit keer niet om… in mijn ene hand doe ik 7 cent en in de andere de 2,50 en ik vraag het mannetje of ze ook fooi aan mogen nemen… het mannetje zijn ogen beginnen te glanzen van plezier en zegt uiteraard ja… ik geef hem de 7 cent en zeg hem dat dit fooi is en daarna leg ik de 2.50 in zijn hand en verontschuldig me voor het feit dat mijn portemonnee leeg is!

Hij kijkt me aan met ongeloof in zijn ogen, waarop ik mijn portemonnee laat zien en hij met zijn vinger in het kleingeld zakje voelt om te kijken of er echt niks meer inzit.

Mijn ogen stralen van plezier en ik ben benieuwd of ie er mee akkoord gaat…

Op dat moment lacht hij een brede rij spierwitte tanden bloot en zegt me dat ik echt goed ben!

Hij groet ons en loopt weg en als ik Eric aankijk, zie ik dat deze dubbelgevouwen op de eeuwenoude trap ligt van het lachen en krijg de mededeling dat ik vaker mee mag om wat te bestellen.

We genieten enorm van dit drankje en slenteren na de show moe maar zéér voldaan naar huis, waar we nog een fles sangria hebben die op ons wacht en waar het eigenlijk eng duidelijk word dat morgen dit avontuur alweer ten einde is, althans dat denken we….

De volgende morgen ben ik al vroeg wakker. Nadeel van een Zeeuws meisje zijn, is dat, zodra je je ogen opent, alles ook meteen werkt. Alle tv-schermpjes in mijn hoofd springen uit de “stand-by” stand en het allereerste wat ik op mijn netvlies krijg is het beeld van de Spaanse dames aan het strand. Ik begin zachtjes te grinniken en doe echt mijn best om mijn lieve reisgenoot niet wakker te maken, maar ik voel het gewoon gebeuren. Lachenergie borrelt in me op als een vulkaan die op uitbarsten staat en er is geen houden aan… ik begin te lachen, eerst nog redelijk zachtjes, maar de slappe lach overmeesterd me totaal en voor ik het weet lig ik werkelijk te gieren van het lachen in bed. Eric word uiteraard wakker en kijkt me met een grimas aan. Als er één ding is wat hij de afgelopen dagen geleerd heeft, dan is het wel dat ik op zulke momenten niet in staat ben tot nadere uitleg, dus hij kijkt me alleen maar geamuseerd aan. Voordeel van lachen is, dat het aanstekelijk werkt en ook Eric gaat steeds breder grijnzen tot we binnen de kortste keren samen de grootste lol hebben! Tsja.. dat is nog eens anders wakker worden als naast iemand met een ochtendhumeur!

Nadat we gedouched, aangekleed en ingepakt zijn, verlaten we definitief onze luxe kamer om te genieten van deze laatste dag… een soortje van weemoed maakt zich meester van me, als ik eraan denk dat we in minder dan twaalf uur gewoon weer in de auto zitten, allebei richting ons eigen stulpje, ver bij elkaar vandaan.

Eric, de eeuwige optimist, geeft me een speelse duw op mijn schouder en herinnerd me eraan dat we nog een hele dag Barcelona voor ons hebben en daar heeft ie meer dan gelijk in… ik haal mijn Pipi Langkous humeur uit de kast en neem me vast voor om van elke minuut die komen gaat te genieten.

Aangezien het prachtig weer is… er zeven zonnen schijnen en we nog een hele dag voor de boeg hebben, heb ik me in een leuk mini jeansrokje gehesen en een klein topje en mijn slippers… meer had ik ten slotte niet nodig. We hebben een tas bij met een fles water, wat cakejes… ( geloof me, Eric kon ondertussen geen cakejes meer zien ;-) ) wat stokbrood en verder niks…

Als we aankomen bij de haven besluiten we te gaan zeilen en spreken een tocht af van 1 ½ uur voorlangs de kust van Barcelona. We nemen plaats aan boord en de heerlijke zon icm het zachte windje maakt dat we allebei al snel wat weg doezelen. De trip is heerlijk… we hebben echt langs alle kanten Barcelona gezien en als we weer terug aan wal gaan, loopt Eric links om en ik rechts om… we kijken elkaar aan en ik zeg: “hey, wat leuk dat jij hier ook bent! Ben je er al lang? “ Eric antwoord er al een paar dagen te zijn waarop ik hem uitnodig wat te drinken samen. Ik vraag hem naar zijn hotel en of ie nog een plekje vrij heeft, want zo vertel ik hem geanimeerd… ik moet mijn hotelkamer wegens overboeking delen met een snurkende vent, die hele dagen naar de sangria ruikt, één of ander Neder Spaans ouwehoert, telkens om paracetamol vraagt en die tot overmaat van ramp ook nog de toilet bril niet omlaag doet!

We lopen lachend verder als ik een Nederlandse vrouw achter me tegen haar man hoor zeggen:

“Hoor je dat Jan, tis zonde, dat vrouwtje moet een kamer delen met één of andere viezerik die ze helemaal niet kent! “

Mijn tena lady begeeft het bijna onder het lachsalvo wat ik niet kan onderdrukken en goed gemutst lopen we een achteraf straatje in om voor de laatste keer tapas te eten en sangria te drinken in dit walhalla van genot. Ik zeg naar alle waarheid tegen mijn maatje dat ik er alles voor over zou hebben om nog een nachtje te blijven, maar was me er toen niet van bewust dat mijn Aladin gehalte zo groot was en mijn geest mijn wens zonder pardon zou uitvoeren!

We rijden met de metro terug naar ons hotel om de koffers op te halen en het is drie uur als we richting de trein wandelen… nog twee uur en dan moeten we boarden… we zijn mooi op tijd en alles verloopt prima.

Als we info vragen bij het daarvoor bestemde hokje krijgen we te horen dat onze trein vertrekt vanaf perron 9, dus met onze tickets lopen we daarheen. Er komt een trein aan en Eric kijkt even ongeloofwaardig, waarop ik hem verzeker het nog even na te vragen. Ik stap op een koppel af en vraag in mijn beste beleefde Engels of deze trein naar het vliegveld gaat, waarop de man me antwoord:

Je mag me wel ik het Nederlands aanspreken hoor!  Ja deze trein gaat naar het vliegveld, wij moeten er ook naar toe. We zaten afgelopen vrijdag achter jullie in het vliegtuig en hebben jullie regelmatig gespot dit weekend, grappig wat je met je vingers deed op het vliegveld!

Eeehhhhmmmmm…. Tsja eeeehhhhhmmmm…. Daar sta je dan… weg idee van niemand kent je hier.. blijk je gewoon een heel weekend op iemands netvlies gebrand te zijn. Maar goed, whatever… ik zou geen Zeeuws meisje zijn als ik me hierdoor uit het veld liet slaan en liep denkbeeldig huppelend terug naar mijn reiskanjer en verzekerde hem dat dit de juiste trein was.

De juiste propvolle trein wel te verstaan, want er was nergens plaats en we moesten, net als het NL-se stel in het gangetje blijven staan.

We raken in gesprek en horen van elkaar wie wat heeft gedaan en al snel is het alsof we elkaar al jaren kennen en kletsen maar door en door. De twee zijn duidelijk smoorverliefd en het blijkt dan ook dat dit hun eerste reisje samen is… eigenlijk zou de trein er ongeveer 15 minuutjes over doen als Eric me na een minuut of 20 al eens zorgelijk aankijkt..

Ik ben me van geen kwaad bewust en word ineens helemaal wild enthousiast als we nog een keer de kustlijn van Barcelona zien. Blond, Zeeuws en naïef moet je volgens mij zijn om niet te bedenken dat we op de heen weg helemaal geen kust gezien hebben vanuit de trein en als Eric me dit voorzichtig mededeelt wuif ik dat met kinderlijke eenvoud weg en zeg hem gewoon te genieten.

Toch baart Eric zijn gezichtsuitdrukking me zorgen, want hij is ineens niet meer de breed lachende ontspannen reisgenoot en gaat in gesprek met een poco loco naast hem…

Als hij me terug aankijkt, voel ik ter plekke het bloed uit mijn gezicht wegstromen, want we zitten dus gewoon in de verkeerde trein, en die trein dendert met een behoorlijk tempo langs de Spaanse kust!

Om 16.40 stopt deze trein eindelijk bij zijn eerste halte en als je dan bedenkt dat je slechts 20 minuten meer hebt om te boarden, gaan de alarmbelletjes toch wel even rinkelen.

Op het station aangekomen bleek de eerstvolgende trein naar het vliegveld pas over twee uur te vertrekken, dat was dus geen optie. We hadden besloten met zijn vieren bij elkaar te blijven en ik ging vragen hoe duur een taxi zou zijn.

Staat er daar buiten een mannetje die geen woord Engels spreekt met een briefje te wapperen…

Airport? Vraagt ie en als ik “Si” zeg, wappert ie weer met dat briefje!

Er staat op T1 €100,- en daaronder T2 €110,-

Ik merk dat de enige twee redelijk functionerende hersencellen in mijn hoofd genieten van hun sangria bad, want ik kan niet helder denken en snap absoluut niet wat die man bedoelt.

Ondertussen tikt de tijd door en is het bijna kwart voor vijf. Een vriendelijke jongeman komt me te hulp en verteld me dat tarief twee het snelle tarief is, dus binnen 40 minuten op het vliegveld… das vijf voor half zes!!!! Ons vliegtuig vertrekt om half zes… dat moet kunnen!

We gaan de deal van T2 aan met de man en hij gooit gehaast alles in de kofferbak.

Leon, onze nieuwe BFF gaat voorin en Marie Jose, Eric en ik duiken achter in de Mercedes.

Vanaf dat moment heb ik het idee dat we zonder vooraf gevraagd te zijn in de audities van hangover 4 terecht zijn gekomen. Ik voel me alsof we mee doen met de Formule 1, want deze man neemt zijn T2 serieus en scheurt om de bochten alsof het niks is… de knoop in mijn maag word per meter groter en ik heb het idee erin te blijven.  Af en toe hebben we een giechelend grapje, maar de spanning is toch meer dan te snijden. En dan kom je bij een tolpoortje, en uitgerekend nu is er maar één poort open en staat er een rij…. Allememaggies, zelfs vloeken in zijn Spaans klinkt grappig! We besloten om in zijn Nederlands maar mee te gaan schelden en hebben alles verwenst wat we maar verwensen konden… het is niet te hopen dat de desbetreffende persoon in het hokje toevallig een Nederlandse moeder had en tweetalig was opgevoed, want die had vast spontaan een boom opgezocht. Niet netjes, maar het luchtte wel op om even al je spanning er uit te mogen gooien. En toen ging de formule 1 verder… in hoog tempo over de wegen… met piepende banden door de bocht en met een snelheid over verkeersdrempels dat je hoofd bijna door het dak vloog… alles om dat vliegtuig maar te kunnen halen. We hadden afgesproken dat ik mijn slippers achter zou laten en zou gaan rennen…

Met mijn charmes moest ik dat vliegtuig tegenhouden, dus zo gezegd zo gedaan…

Ik liet mijn slippers achter en met alleen mijn paspoort en mijn ticket snelde ik naar binnen..

Maar wat een rij voor de douane!  Voordeel is dan dat je een vrouw bent én een kort rokje draagt want de douane man had al snel door dat ik haast had en mocht even voordringen voor zo’n kleine veertig man. Ik werd niet gecontroleerd en mocht zo doorrennen… “hurry” riep hij me nog na…

Ik kwam binnen in het vliegveld en wist niet welke kant dus ben beginnen roepen dat ik naar Brussel moest… een vliegveld medewerker wees me naar links en ik ben gaan rennen alsof er een leeuw achter me aanzat. Wist niet dat ik zo kon sprinten, maar had ook geen tijd om hier over na te denken.

Mensen die me medelijdend aankeken en echt de ernst van de situatie wel inzagen rende ik als een kip zonder kop voorbij. Letterlijk bleek wel, want aan het einde gekomen, bleek dat ik de verkeerde kant opgestuurd was en dus weer helemaal terug moest rennen… inmiddels was het half zes en toen ik de andere drie tegenkwam, zei ik hen met tranen in mijn ogen dat het niet gelukt was.

We gingen richting de info desk van onze vliegmaatschappij die ons vertelde dat het vliegtuig vertrokken was en we zelf nieuwe tickets moesten regelen. Dus wij naar een ticketbalie, waar we te horen krijgen dat ons vliegtuig nog niet weg is en dat we moesten rennen!

Daar gingen we weer… Eric met de koffers en ik vooruit in een sprint. Mijn hoofd bonkte en ik dacht echt dat ik het loodje zou leggen, maar het idee hier achter te blijven gaf me kracht. Ondertussen werd ik afgrijselijk boos aangekeken door mijn onderbewustzijn… “waarom ging je dan ook niet met de bus ofzo?” ze was duidelijk niet geamuseerd en ik voelde me dan ook niet op mijn gemak onder haar strenge blik en ging nog harder rennen dan voorheen.

Ik rende helemaal tot het andere eind van de luchthaven… over de lopende banden, bijna op mijn bek vliegende als ik ze weer afrende, maar niets kon me weerhouden.

Tot ik om 17.35 helemaal aan het einde was en ook gewoon geen een vliegtuig zag staan wat op de onze leek!

Ik stopte met rennen en even voelde ik me compleet verloren… daar stond ik dan… moederziel alleen in op een immens groot vreselijk verlaten uitziend Spaans vliegveld! Ik stopte met lopen… keek eens om me heen … en keek eens naar mezelf… een hoopje ellende… met klotsende oksels, zweet tussen mijn bilspleet van het rennen… op blote voeten en voor mijn gevoel mascara op mijn wangen of nog lager…

Ineens schoot de gedachte door me heen dat Eric misschien wel dat vliegtuig had gevonden en vast was ingestapt…dat de deuren gesloten waren en hij er niet meer uit kon… en dus naar huis vloog… en ik hier… helemaal alleen… op mijn blote voeten, zonder geld en erger nog … ZONDER GSM… vannacht onder een brug moest slapen!!!

Ik schijtlijster pur sang… tussen al die dakloze vieze rikken.. samen een slaapzak delend omdat het toch wel errug koud is in je rokje en je topje… Jezus, waarom had ik niet gewoon een lange broek aangetrokken vanmorgen? De  moed zakt me in mijn denkbeeldige schoenen en ik slenter totaal uitgeput van het rennen maar weer richting de ingang van het vliegveld, want ik zal toch iets moeten regelen, als ik ineens in de verte een inmiddels zéér vertrouwde verschijning zie staan. Eric!!!

Was ik al blij dat ik hem mijn maatje mag noemen, was ik nog nooit in mijn leven zó gelukkig om iemand te zien als hem op dit moment… ik liep naar hem toe en aan zijn gezicht zag ik dat ie wel kon zien dat ik er effies helemaal doorheen zat…  ook hijzelf zag er behoorlijk bedrukt uit en zoals alleen een Zeeuws meisje dat kan zei ik wel 100 keer sorry…

Mijn god, wat waren we stom geweest!  Eric had al gezegd dat het waarschijnlijk niet klopte, maar toch zijn we die trein ingestapt.

Ik probeerde het maar met een grapje wat losser te maken en herinnerde hem eraan dat ik de goden vast verzocht had toen ik tijdens de tapas mededeelde er alles voor over te hebben om nog een nachtje te blijven.

Uiteindelijk kwamen we Leon en Marie Jose ook weer tegen en we besloten dit avontuur samen in te gaan.  We verlieten de luchthaven en dat kon alleen maar via de aankomsthal, dus als de deuren openschuiven en we iedereen zien staan die mensen opwachten, komt mijn Pipi ineens in me naar boven en spring ik vrolijk in de lucht. Ik roep: “ola barcelona.. we zijn er… eindelijk gaat onze vakantie beginnen!" en begin te zwaaien naar de wachtende mensenmassa.. er staat een man met een bordje met een vrouwennaam erop te wachten en ik vind mezelf wel die vrouw.. Eric kon wel doorgaan voor één of andere mannennaam op een bordje en we zagen er de lol maar van in, wat moet je anders.

Leon ging bellen met zijn reisbureau en om 21.35 uur was er een vlucht vanaf het andere vliegveld van Barcelona naar Brussel. Er waren nog twee extra stoelen vrij dus als we ff wilden lappen konden we vanavond nog naar huis. Zo gezegd zo gedaan en amper tien minuten later zaten we in de bus onderweg naar het andere vliegveld.

Toen we daar aankwamen bleek dit wel de high society uitvoering te zijn, want alles was hier chiquer, ruimer én….. duurder. We maakten er wat losse grapjes om dat we dit toch ook niet hadden willen missen en gaan braaf in de rij staan om ons in the checken voor de volgende vlucht.

We komen in contact met een aantal leuke Belgen die bulderen van het lachen als we vertellen wat we de afgelopen dagen allemaal meegemaakt hebben. Zegt er een Belg

(dit klinkt net als een mopje he, maar het was haar ernst hoor ;-)  )  “u zou da allemoal is in ne boekske moeten douwe zunne!”

(vertaling: u zou dit allemaal in een boekje moeten schrijven ) Duh… daar waren we al mee bezig.

Als de balie maar niet open gaat, komt er een medewerker naar ons toe, die ons verteld dat ze ongekende vertraging oplopen, want het hele systeem ligt eruit en we kunnen dus niet ingecheckt worden…  ik zie het volgende drama al landen op die mooie luchthaven van Barcelona en kijk mijn  maatje-in-slechte-tijden eens ernstig aan!

“dan ga ik maar eens richting het toilet” is het enige wat ie antwoord en vertrekt…

Gelukkig valt het best mee, want ongeveer een half uurtje later als dat de planning aangaf kunnen we alsnog inchecken en begeven we ons naar de taxfree shops van dit luxueuze vliegveld

Er zijn zoveel verschillende poortjes en mijn enige twee echt goede hersencellen zijn nog steeds een beetje van de kaart waardoor ik niet weet door welk poortje we moeten en ik Leon te hulp vraag.

“Leon, welk nummer staat er op je ding?” direct draait mijn nieuwe BFF zich om en deelt me uiterst vriendelijk mede dat ik alles van hem mag weten, maar niet welk nummer er op zijn “ding” staat..

Ik schiet in de lach en vraag hem liefjes of het misschien een variabel cijfer is van klein naar groot en de toon is weer gezet… we gieren het uit van het lachen en lopen uiterst vrolijk tussen allemaal chagrijnig kijkende mensen…

We benutten onze wachttijd uiterst bourgondisch want met wat lekkere pilsjes en een heerlijke tonijnsalade komen we een beetje tot rust en wachten rustig af totdat we kunnen boarden. We kopen een fles sangria om het af te leren en als we dan naar de gate lopen en het vliegtuig instappen zijn we het er over eens dat het “wat” extra kost, maar dan heb je ook wat!!! Been ruimte zonder einde… zelfs voor een Zeeuws meisje van 1.84 veel te veel… tv schermpjes met vluchtinfo en.. last but not least… een prachtige zonsondergang hoog uit de lucht!!! Al met al kalmeren we even en zijn we ons ervan bewust dat ons avontuur nog niet ten einde is. Want zodra we met beide benen weer stevig op de Brusselse grond staan, staan we op Zaventem i.p.v. Charleroi en tegen de tijd dat we onze koffers hebben is het dinsdag… om 00.10 uur stappen we de ontvangsthal in en het is gewoon uitgestorven… alle treinen zijn gereden, evenals alle bussen en de autoverhuur is zo gesloten als een oester… zit er dus maar één ding op en dat is een taxi nemen naar het andere vliegveld. Als we in onderhandeling gaan , word me al snel duidelijk dat ze een slaatje willen slaan uit onze vergissing en willen voor niet minder dan 180,- wel effies rijden..

Nou, in geen 180 jaar!!! Ik loop naar een andere taxichauffeur en na veel vijven en zessen is ie akkoord met “het koopje” van 150,- euries, cash betalen uiteraard!

We worden naar Charleroi gereden in een uiterst luxueuze Mercedes en raken al helemaal gewend aan het reizen per taxi. Helaas kan ik niet optimaal genieten want de stress die mijn lichaam langzaamaan verlaat en de vermoeidheid die als een koude deken om me heen slaat, maken dat ik bij zal zijn als we bij onze auto zijn. Op het vliegveld afgezet, bellen we onze eigen taxi, maar het blijkt al snel dat ik dit nummer op dit uur van de nacht niet meer kan bereiken en komt Eric met het heldere idee dat onze nieuwe BFF’s ook wel even langs ons hotel kunnen rijden.

Als we afgezet worden voor ons hotel en afscheid nemen, lijkt het net of ik hier maanden geleden ook was… is het echt nog maar vier dagen geleden dat ons avontuur hier begon??? Is het echt al zó laat??? We besluiten om uit veiligheidsoverwegingen nog een nachtje hier te slapen, de hele terugreis heeft ons nu toch al enkele honderden euries per persoon gekost, dus dat hotelletje maakt dan ook niet meer uit.

Op de kamer aangekomen, trekken we de fles sangria open, die we speciaal op de luchthaven nog gekocht hebben en genieten met gemengde gevoelens van ons avontuur…

We besluiten dat we in november Rome onveilig gaan maken…

Het zal mij benieuwen wat we daar allemaal zullen tegenkomen!