Zeeuws meisje heeft tolpoort stress…

Juist om deze reden besloot ik om samen met 5 vriendinnen een hapje te eten aan de overkant, maar dat hebben we geweten!

Bij aankomst bij mij thuis zat de stemming er meteen al goed in. 1 vriendinnetje, van wie ik uit veiligheidsoverwegingen de naam beter achterwege laat, was zo vriendelijk om ons te rijden en te boppen, zodat de rest gewoon mee kon hobbelen.

Op de heenweg zat de stemming er meteen al goed in, op de achterbank werd honderduit gekeuveld en voorin keken we wat op de weg en navigeerde ik de bestuurster richting het mooie restaurant in Dishoek.

Het restaurant was werkelijk een plaatje. Wat was het eten lekker en wat was het gezellig. 1 minpuntje was dat het er koud was. En dan niet gewoon een beetje kil, maar echt gewoon stervenskoud! Buiten gierde de wind om de gevel en voor mijn gevoel gierde hij binnen even hard verder, want na amper anderhalf uur was ik compleet versteend. Ik had al aangekaart bij de gastvrouw dat we het koud waren, maar die keek volledig verrast naar me. “Ik heb er helemaal geen last van, maar ja, ik loop ook steeds heen en weer”, was haar antwoord.

Aan het einde van het etentje kreeg ik nog te horen: “ik zie nu pas dat het maar 3 graden is buiten, ik zit nog in mijn zomergevoel”. Tsja, beetje gekke opmerking, maar ok, het is nu eenmaal niet anders.

En dan, dan is het voorbij. Wat vliegt de tijd. Kitty nog een laatste dikke kus… nog eens dankjewel voor de prachtige kadootjes en lieve woorden en dan is het echt tijd om te gaan. Ik verheug me op de terugrit. Niet omdat het niet gezellig was, maar omdat de stoelen in de auto voorzien zijn van stoelverwarming en daar snakt mijn stijve, pijnlijke lijf naar zoals een vis die op het droge word gelegd snakt naar water.

We komen er achter dat de auto meer dan luxe is, want ook de achter stoelen zijn voorzien van stoelverwarming en na enige minuten klinken de aaahhh’s en oooohhh’s door de auto, als teken dat de billen achterin ook verwarmd worden.

Gezellig keuvelend en luid schaterlachend over vunzige opmerkingen rijden we door de ijskoude donkere nacht. We zitten zodanig te ginnegappen dat we al bijna bij de tolpoortjes van de tunnel zijn. Ik moet me haasten om mijn t-tag uit mijn tas te pakken en voor het raam te houden, want anders is het geen “sesam-open-u” voor ons.

Ik houd de t-tag vast boven het dashboard en gelukkig horen we het befaamde piepje, maar….

Sesam gaat niet open voor ons.

Ik adviseer de bestuurster om even op het knopje te drukken.

Maar als deze doodnuchter antwoord niet weet welk knopje, voel ik hem al aankomen… dit word weer wat en daar heb ik geen woord aan gelogen!

De auto staat te ver weg om gewoon via het raam op het knopje te drukken, dus na wat heen en weer steekwerk, lukt het aardig.

Als het knopje eenmaal is ingedrukt, horen we een telefoonlijn die wel héél lang overgaat. Wat een slome slak, denk ik nog bij mezelf. Het mag dan misschien wel koud zijn, maar kom gewoon uit je hokje en scan dat ding voor ons, we willen naar huis!

Als er eindelijk iemand aan de andere kant van de lijn de telefoon opneemt, wordt mijn vermoeden meer dan waarheid. Een man neemt op, maar praat zó langzaam, dat je hem spontaan een rotje in zijn billen zou steken om wat sneller te gaan, maar ja, dat is alleen in mijn wildste fantasie mogelijk. Nu moeten we het ermee doen.

Als volleerd surrogaat luiaard steekt de man van wal en vraagt wat er aan de hand is. Laat ik nu net niet surrogaat luiaard zijn. En mijn nadeel is dat ik ten alle tijden probeer te compenseren. Dus als één of andere hoge snelheidslijn leg ik de man uit dat we door het poortje willen maar dat ie niet open ging, terwijl hij wel piepte.

Als de man eindelijk schijnt te snappen wat ik heb gezegd, vraagt hij waar de t-tag is. “in mijn hand”, zeg ik naar alle waarheid. Wat de man dan antwoordt, doet ons werkelijk in een lachstuip schieten en daar kunnen we helaas niet meer mee ophouden, al doen we nog zo ons best. 4 vrouwen dubbel van het lachen aan de lijn met één of andere slome duikelaar… dat hebben wij weer.

“mevrouw, de t-tag werkt niet als u hem in uw hand heeft”

Zei hij dit nu echt??? Ik moet mezelf even knijpen om te zien of ik niet droom, maar nee hoor, de pijngolf die door mijn arm schiet maakt me pijnlijk duidelijk dat ik echt wakker ben.

“beste meneer, ik heb de t-tag NU in mijn hand, daarnet lag hij netjes op het dashboard”.

“u hoort de t-tag in een houdertje te plaatsen om dit soort dingen te voorkomen”

Jeetje, gaan we hier een welles nietes spelletje spelen? Heeft de man thuis niets te zeggen en is ie blij nu voor één keer de controle over 4 vrouwen te hebben?  Ik weet het niet, maar ik kan er werkelijk niets mee.

“brave man, laten we kijken hoe we DOOR het poortje kunnen komen, lijkt u dat ook niet handiger?”

En dan komt het.

“Als u nu even achteruit rijdt en dan weer terug naar voren, terwijl u de t-tag duidelijk voor het raam plaatst……”

De rest hoorden we niet meer. De bestuurster deed haar raampje dicht, het was tenslotte stervens koud en begon de enorme auto achteruit te manoeuvreren. Ondertussen was ik voor de zoveelste keer deze avond blij dat ik een tena ladietje ingedaan had, want bij elk lachsalvo voelde ik mijn sluitspier meedeinen met alle gevolgen van dien. Ik vroeg me even af hoeveel er eigenlijk in zo’n lapje kan, maar daardoor moest ik nog harder lachen, wat dat lapje niet echt ten goede kwam.

We reden achteruit en weer vooruit, het apparaatje piepte, maar … sesam ging wederom niet open!

Als we wederom op het knopje drukken en meneer Slak aan de lijn krijgen vertellen we dat we er nog steeds niet door zijn.

“u wachtte ook niet tot ik uitgepraat was” is het enige antwoord wat we te horen kregen. Ik hield het niet meer. Bewust van het feit dat er vast en zeker een camera op onze snufferd gericht stond, hield ik mijn gezicht zo goed als het kan in de plooi, maar de tranen biggelden letterlijk over mijn wangen van het lachen.

“nou lieve schat, je hebt het gehoord, je hebt hem niet uit laten praten” schaterde ik het uit. Het bleek dat we wederom in zijn achteruit moesten en dit keer tot vóór de betonnen blokken. Dus… als volleerd chauffeur reed mijn lieve vriendin de auto weer achteruit, dit keer zoals hij had gevraagd tot voor de blokken en reden we er weer in….. zonder resultaat!!! De heer in kwestie kwam wederom aan de lijn met ditmaal een nieuwe oplossing… ga maar even langs de kassa!

Het zal toch niet waar zijn? Weer in zijn achteruit, inmiddels bijna geen adem meer vanwege de idioterie van deze situatie en opgeschoven naar de kassa, waar een jongedame het raampje van haar kassa open schuift.

Als we de t-tag overhandigen en vertellen dat het poortje niet open gaat, zakt onze broek af.

“u moet dan niet naar mij komen, maar op het knopje drukken!” en toen sloeg het humeur van de bestuurster om.

In niet mis te verstane woorden legde ze héél kort maar uiterst krachtig uit wat er nu eigenlijk aan de hand was en dat het fijn zou zijn dat die poort nu eens open ging.

De dame in kwestie durfde niet goed meer te reageren en scande snel onze t-tag, waarna eindelijk de poortjes open gingen. Poortjes die we zó nodig hebben om in ons stukje van Nederland te kunnen komen.  

Nog na schuddend van het lachen reden we dan uiteindelijk de tunnel in en namen we de afslag richting Terneuzen, een teken dat er een einde komt aan een meer dan leuke avond.

Normaal vier ik mijn verjaardag niet, maar na een jaar vol tegenslagen vond ik dat ik letterlijk het leven moest vieren. En dat had ik niet beter kunnen doen dan met de kanjers die er bij waren.

Dank jullie wel, jullie maken mijn leven de moeite waard.

En dat het niet altijd van een leien dakje gaat bij mij, dat bewees de tunnel actie maar weer.

Toch heb je altijd zelf de keuze hoe je reageert op een situatie. We hadden heel boos kunnen worden en onze avond er zelfs door laten verpesten, maar we kozen ervoor om de lol ervan in te zien. Zo probeer ik elke dag in het leven te staan… al gaat er iets tegen en zit het allemaal even niet mee, probeer de lol ervan in te zien. Want ja, ook in de naarste momenten is er plek voor humor, dat bewees ik maar weer.

Geschreven door Brigitte.