Zeeuws meisje aan de hydrotherapie.

Hydrotherapie word in de folder van de plaatselijke sportschool werkelijk omschreven als een must voor iedereen. Lees “IEDEREEN”!!!

In werkelijkheid kwam ik van een koude kermis thuis, althans, de eerste keer….

Vol goede moed en met echte zin stap ik in mijn bolide om dolenthousiast richting de sportschool te rijden. Ik start de auto… zet hem in zijn achteruit, geef gas en…. Niks! Mijn bolide heeft er geen zin in vandaag. De motor pruttelt vrolijk in een ritme wat bijna op uitlachen lijkt en ik beheers me en beloof mezelf dat niks of niemand mijn goede humeur zal bederven, dus ook mijn bolide niet!

Na nog 3 x flink tevergeefs gas te geven, stap ik uit om te kijken wat er aan de hand is.

Gelukkig kom ik er zodra ik uit stap meteen achter wat nu precies het probleem is… ik zit in mijn eigen auto! Nu zul je je afvragen waarom dat zo vreemd is, maar dat komt omdat ik wegens omstandigheden de afgelopen weken in de meer dan leuke auto van mijn vriendje heb gereden. En wat denk je, dit exemplaar is uitgevoerd met een automatische parkeerrem. Dus… als je stopt gaat ie automatisch op de rem en als je weer wegrijd gaat ie er als op magische wijze weer vanaf.

Maar ja, dat is de auto van mijn vriendje en momenteel zit ik weer in mijn oude vertrouwde autootje, met de nadruk op oud en vertrouwd.

Met een grijns van oor tot oor stap ik weer in, want ik had ten slotte met mezelf afgesproken dat niks of niemand mijn dag zou kunnen verpesten en vol goede moed ga ik op weg richting die alles belovende hydrotherapie les. Maar… het blijkt een dag te worden zoals je niet elke dag meemaakt.

Ik geef toe dat ik de laatste jaren ook wel eens door donkerder oranje ben gereden en dat ik wel eens langer over de spitsstrook ben gereden als dat eigenlijk mocht, maar ik weet gelukkig het merendeel van de verkeersregels nog redelijk van buiten, vind ik zelf!

Ik weet in ieder geval zeker dat een rond blauw bord met een witte fiets erin niet bedoeld is voor een Zeeuws meisje in haar bolide en dus ook niet voor welke andere automobilist dan ook!

Toch gebeurd het werkelijk voor mijn ogen! Een dame ( helaas, de heren krijgen gelijk dat het wederom een dame is) schiet vlak voor de rotonde het fietspad op en blijft daar gewoon doodleuk rijden! Ze voelt zich waarschijnlijk als een vis in het water, want zelfs de tegemoetkomende fietsers die met handgebaren ( de ene wat vriendelijker en minder obsceen als de andere) proberen duidelijk te maken dat ze daar echt niet gewenst is, negeert ze stoïcijns! Ik ben werkelijk met stomheid geslagen en sta dan ook stil, midden op de weg, om met al mijn verstand te kijken naar het tafereel wat zich in die enkele seconden voor mijn ogen afspeelt.

Waarom vraag ik me dan toch altijd meteen weer af waar de verborgen camera is? Ik kijk eens om me heen en ja hoor, achter me staat een witte bestelbus. En ook deze bestuurder maakt handgebaren, maar nu naar mij! Als ik glimlachend in mijn binnenspiegel kijk, kom ik er met een schok achter dat de bus achter mij vast geen verborgen camera heeft en dat deze man zeker niet met zichzelf heeft afgesproken dat niets of niemand zijn humeur kan laten verzieken! Hij kijkt allesbehalve vrolijk. De eeuwige bangerik in mij kijkt me eens streng, maar vooral erg bang aan en laat me beelden zien van grote mitrailleurs en bomgordels en ontvoeringen …   Ik schrik erg van mijn bangerik in combinatie met de vijandige boosheid van deze man en ben voor de eerste keer vandaag blij dat ik in mijn eigen autootje onderweg ben, want als ik het gas diep intrap schiet ik als een raket vooruit en ben ik uit zijn zicht verdwenen nog voor  die boze meneer in zijn witte busje gekke dingen kon gaan doen.

Gelukkig, nog 2 keer links en 1 keer rechts en ik kan mijn auto parkeren en het walhalla van de sportschool inlopen. Als ik uitstap word ik bijna omver gelopen door 3 personages. Twee heren die ik als bodyguard graag 5 minuten eerder bij me had gehad met een schouderbreedte waar een kledingkast nog van onder de indruk zou zijn en een dame… tsja… uiteraard ben ik geneigd om lelijke dingen over haar op te schrijven, maar dat zou dan alleen maar zijn omdat ik er best wat voor over zou hebben om er zo uit te zien! Laten we netjes zeggen dat zij ergens ver vooraan stond en ik helemaal achteraan toen schoonheid werd uitgedeeld.

Ze doet me denken aan de barbie uit de tekenfilmserie op tv. Haar haar danst net zo wulps op en neer als dat haar vuurrode lippen getuit naar de heren in kwestie lachen. Ze heeft een taille waarmee ze een salto in een tl buis kan doen en een figuurtje waarmee ze zo op de catwalk kan gaan staan!

Dit was nu nét de reden waarom ik liever niet naar de sportschool wilde gaan.

Daar loop ik dan… op mijn bikerboots… al klinkt dat heel wat stoerder als ze er inmiddels uitzien, want ik heb ze omgedoopt tot mijn favoriete laarzen en dat is ze ook duidelijk aan te zien. Eigenlijk had ik ze een seizoen geleden al weg moeten gooien, maar ja, weg is weg, denk ik telkens weer vol weemoed als ik ze toch maar weer aantrek. Zoals je mijn jongste stuiterbal vroeger kon uittekenen in zijn thermojeans met blauwe trui, ben ik toch wel “het Zeeuwse meisje met de bikerboots”.

Daarboven draag ik mijn nieuwe winterjas, die ik eigenlijk, achteraf bezien, 1 maatje te klein heb gekocht.  Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik hem passend gekocht heb, maar alle wijntjes, lekkere hapjes en gezellige avonden de laatste maanden hebben ervoor gezorgd dat ik inmiddels meer een stopworstje ben dan een Zeeuwse schone. Nadeel is dat de jas drukknoopjes heeft en ik vanwege mijn rugpijn niet helemaal recht kan lopen. Betekend dus dat ik daar loop a la Quasimodo en dat mijn jas regelmatig op borsthoogte openschiet. Mijn inwendige Pipi Langkous lacht me regelmatig keihard uit en laat me dan ineens een plaatje uit het verleden zien. Vroeger  woonde er bij ons in de stad een meisje van ongeveer een jaar of 20. Zomer of winter maakte niet uit, ze liep altijd in een lange rok, zonder panty’s en dan met blote voeten in van die Jeruzalem slippers. Ze had vreselijke kloven onder de voeten en de reden dat ze altijd een rok droeg was simpelweg vanwege het feit dat ze te dik was om welke broek dan ook maar aan te kunnen. In principe een heel zielig meisje, dacht ik, tot ik een baantje in de stad kreeg en daar dus dagelijks moest zijn. Ik zag deze “dame” in kwestie nu dus ook elke dag en altijd als ik haar zag, zat ze op een bankje, niet ver van de Hema, met een grote gebaksdoos vol met taart en gebakjes. Omdat haar buik zo groot was, kon ze haar benen niet sluiten, simpelweg vanwege het feit dat haar buik tussen haar benen hing en als haar rok een beetje te kort was, zag je letterlijk haar buik onder haar rok doorkomen!

Bedankt Pipi, voor dit heerlijke wandelingetje door memory Lane, ik mag hopen dat mensen niet op dezelfde manier naar me kijken als ik naar dat meisje deed! Alsof Karma echt bestaat, springt bij deze gedachte spontaan mijn jas open en loop ik enigszins beschaamd naar binnen.

Binnen zie ik gelukkig ook meerdere “gewone” mensen en dat stelt me gerust. Er word me door een vriendelijke medewerkster verteld waar ik heen kan gaan en dan trek ik de deur van de kleedkamer open en sta ik oog in oog met mijn mede hydrotherapie deelneemsters.

Het valt me meteen op dat ik werkelijk erg jong ben in dit gemêleerde gezelschap! Ik ontdoe me van mijn kleding en kijk vanuit een schuin oog om me heen. Laat een Zeeuws meisje als ik ietwat onzeker zijn over haar uiterlijk, als je nakend naast een groepje vrouwen staat, waarvan de jongste na jezelf minstens eind de 60 is en oplopend tot eind 80… dan is dat best goed voor je zelfvertrouwen!

Ik merk al snel dat het een erg hechte groep is waarin ik mezelf meng en dat deze mensen niet alleen maar even naar de hydrotherapie gaan, maar stuk voor stuk het gevoel hebben om hier een lotgenoot te treffen die hun pijnlijke kwalen als geen ander herkennen. Er zijn vrouwen met afgezette borst, vrouwen met rollators, vrouwen die hun schoenen niet zelf aan kunnen trekken en vrouwen die te veel hebben om op te noemen, maar bovenal zijn het allemaal vrouwen die elkaar totaal respecteren en helpen waar nodig.

En voelde ik me in het begin een vreemde eend in de bijt, gewoonweg omdat ik mezelf nog te goed achtte om me met deze “kneusjes” in te laten… na ruim drie maanden member van deze groep te zijn, verheug ik me er ook elke week weer op om even samen te zijn met mensen die je pijn herkennen en je strijd aanvoelen en je een hart onder de riem steken. Die aan je zien dat het eigenlijk helemaal niet gaat terwijl je antwoord dat het goed gaat… mensen die me inmiddels beter kennen dat mijn eigen familie!

En dat dat een band schept, dat bleek vanmorgen maar weer…

Sinds de kerstvakantie zijn we weer helemaal compleet, op 1 koppel na, wat helaas een auto ongeluk heeft gehad en nu aan het revalideren zijn.

We waren allemaal in een jolige bui en de juf was af en toe even haar choreo kwijt… maar altijd is er wel iemand die haar weer even op weg helpt.

Als we net goed en wel opgewarmd zijn, komt er een meer dan knappe man het zwembad inlopen. Het is erg jammer dat hij zijn kleding nog aanheeft, want hij had van mij best een lesje mee mogen doen! Mijn innerlijke seks godin bood zelfs al mond op mond beademing aan als ie per ongeluk te water zou gaan.

Vlak bij de zwemjuf zakt hij op zijn knie en ik barst in lachen uit. De Pipi in mij kan zich niet inhouden en ik roep… “pauze! We hebben een aanzoek!!!”

De dames in het bad gieren het uit en als je nu denkt dat dubbelzinnigheid alleen maar weggelegd is voor pubers en jongvolwassenen, dan heb je het vreselijk mis want we hebben een erg dubbelzinnig gezelschap!

De juf probeert zo serieus mogelijk verder te gaan en verteld ons enthousiast dat er volgende week ledenweek is en dat we dan verzoeknummertjes mogen bedenken! Helaas… ik zou geen rasecht Zeeuws meisje zijn als ik niet eerst zou denken voordat ik doe en ik hoor mezelf “i think i wanna marry you!” door het bad roepen. Als een stel opgeschoten tieners liggen we helemaal dubbel van het lachen. De knappe man in kwestie gaat onverstoord verder en steekt zijn staafje tot net onder zijn kopje onder water. Nee, nu moet jij natuurlijk niet dubbelzinnig gaan denken… hij had een waterthermometer bij! Grijns…

Werkelijk geen enkele dame is nog serieus met de les bezig en als de heer eindelijk klaar is met zijn meting en weer weggaat, zien we dat de hoek waar hij stond sporen heeft achtergelaten. Van de hele raamwand is alleen het raam beslagen waar deze heer in kwestie heeft gestaan en we vragen ons lachend af of het nu de heer was die zo opgewonden raakte van al onze voluptueuze lichamen of dat de dames uit die hoek toch ook wel redelijk opgewarmd werden? We komen niet meer bij van het lachen en het ziet er niet naar uit dat deze les nog enigszins serieus gaat verlopen.

Net op het moment dat we aan het buikspiernummer beginnen… komt de heer in kwestie wederom het zwembad binnen… hij knielt wederom op zijn inmiddels vaste plek en gaat nu heel indrukwekkend met een apparaatje aan de slag. We zijn er allemaal getuige van dat de ruit in kwestie wederom meteen beslaat en gieren het uit van het lachen. De juf probeert ons terug in het gareel te krijgen door serieus te zeggen : “dames, trekken jullie de navel in?”

Ik proest het uit van het lachen en zeg… “das een onnodige mededeling met deze man in onze buurt.. iedereen trekt de navel in en duwt de borstjes vooruit!

Wat een lol hebben we! Ergens heb ik medelijden met de man, maar hij schijnt het stiekem wel leuk te vinden, want hij laat zich niet kennen en gaat onverstoorbaar door! Nu wil het feit dat het volgende nummer in het repertoire van de zwemjuf “it’s raining man” van the weather girls is en dan springen wel altijd omhoog uit het water en maken we regen.

Ik riep alleen maar… “dames, niet omhoog, maar naar voren!”

Getsie, wat is het toch leuk als je merkt dat vrouwen maar een half woord nodig hebben want bijna als bij synchroon zwemmen gaan er een aantal dames richting de hoek van de knappe man en ik ben ervan overtuigd dat ze hem bij het eerste raining man stukje de volle laag zullen geven!

Toch bestaat karma, want ongeveer 5 seconden voor de knappe man een vloedgolf over zich heen zou krijgen, staat hij op en loopt lachend weg… klaar was hij.

Poppetje gezien, kastje dicht!

We hebben al met al erg veel gelachen en het werd me meer dan duidelijk dat lachen echt gezond is voor mensen, want geloof me, er is nog nooit zó hoog gesprongen, als vandaag!

Wat ben ik toch een gezegend mens!

Natuurlijk baal ik als een stekker dat ik zoveel rugklachten heb!

Maar…. Zonder deze klachten was ik niet terecht gekomen in een groep met geweldige vrouwen, die stuk voor stuk respect verdienen!

Dank jullie wel… jullie verrijken mijn leven en elke week weer ga ik vrolijker naar huis als dat ik er kwam!

Geschreven door Brigitte.