Zeeuws meisje laat haar tanden bleken...

Al meerdere keren had ik dit bij mijn tandarts aangegeven, maar zij vond het te zot voor woorden, daar ik “van nature” al de wittere variant tand heb, volgens haar zeggen dan.

Nu weet iedereen die mij een beetje beter kent dan alleen deze blog, dat ik redelijk verslaafd ben aan het grote “smoelenboek”. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet een aantal uur bezig ben met alles te bekijken wat iedereen er op zet.

Grappig is ook dat ik mijn allerliefste vriendje af en toe van de meest handige tips op klusgebied voorzie. Dan kom ik werkelijk intelligent over, al zeg ik het zelf, tot ie vraagt “hoe kom je aan die wijsheid?” Tja, dan moet ik het weer toegeven he… van Facebook schatje!

Uiteraard ben ik ook groot fan van de win en deel acties. En zo deelde ik een winactie om je tanden te laten bleken en wat denk je? Ik won!!! En dus ging ik bellen voor een afspraak.

Een aardige meneer nam de telefoon aan en feliciteerde me met mijn prijs en boekte mijn afspraak in de agenda in. Jeetje, ik werd spontaan zenuwachtig van het hele gebeuren! Maar moest nog meer dan een week wachten. Wat een drukke business zeg, dat tandenbleek gedoetje.

Na een week wachten en mijn stuiterballenbende helemaal de oren van de kop te hebben gezeurd over hoe leuk ik het toch vind dat ik een tandenbleek prijs gewonnen heb, is het dan zover. Ik tik het adres in Miep in en hoop dat ze me rechtstreeks naar de plaats van bestemming brengt. Voor de duidelijkheid, ze wil me nog wel eens naar de meest vreemde plekken sturen, midden in de rimboe om dan vervolgens doodleuk “keer om” te zeggen. En dan op zo’n “nanananananaaaaaaa” toontje, bah bah.

Vandaag echter heeft Miep er ook zin in en ze rijdt me in één keer goed. Als ik uitstap merk ik echter dat ik midden in een woonwijk sta. Waarom had ik het idee dat ik naar een heus soort kliniek zou moeten? Zo’n kliniek waarin je Gerard Joling en Gordon altijd ziet liggen met hun snufferd wijd open. Ik besluit mijn zenuwen een enkeltje achterkamer te geven en druk, enigszins bevend, op de bel.

Na een paar minuten, wat voor mij aanvoelt als een paar uur, word de deur open gedaan en word ik begroet door een vriendelijke dame. Ze vraagt me te volgen en we gaan naar boven, naar een voorkamer die omgetoverd is tot mini kliniek. Mooie stoelen lachen me toe en er staan kasten die dicht zijn. Mijn innerlijke Pipi Langkous krijgt altijd onweerstaanbare drang om in kasten van dokters enzo te kijken en ik moet me dan ook vreselijk inhouden als ze zegt zo terug te zijn en weer naar beneden vertrekt. Daar sta ik dan, alleen in deze tandenbleekfabriek. Er hangt een wastafel aan de muur en een enorm grote tv. Het hele gebeuren ademt iets serieus, maar wel iets gezelligs en dat vind ik een gekke combi.

Als de dame terugkomt, begint ze de procedure uit te leggen. Ik krijg zo meteen een soort spreidbroek voor mijn mond ingeduwd met gel op mijn tanden. Dan komt er een lamp voor mijn gezicht en moet ik 25 minuten zo blijven zitten. Na 25 minuten uitspoelen, en weer opnieuw tot ik 4x 25 minuten zo heb gezeten. Op het moment dat ze het uitlegt klinkt het allemaal als appeltje-eitje, maar later kom ik er achter dat 100 minuten best heftig is.

Ik krijg een reuzeslab om mijn nek voor het kwijlen. De dame in kwestie zegt er vrolijk bij dat sommige mensen nu eenmaal een beetje kwijlen en dan hun kleding nat word. Ik vraag me af of dat dan oude, tandeloze mensen zijn, maar dat is natuurlijk weer een erg domme gedachte. Waarom zouden tandeloze mensen hierheen komen? Die hebben helemaal geen tanden om te bleken. Ik voel een inwendig lachsalvo opkomen en probeer deze hard te onderdrukken. Ik merk wel dat mijn zenuwen weggeëbd zijn en we gaan eraan beginnen

Als de dame in kwestie de beugel pakt die mijn mond wijd open moet houden kan ik me amper voorstellen dat dat ding überhaupt in mijn mond past! Ik doe mijn mond zo ver open als maar kan, de dame duwt de beugel bij elkaar, steekt hem half in mijn mond en dan…. Breekt dat verdomde ding zo in twee en word gelanceerd ergens achter in mijn keelgat. Ik schrik me een hoedje, maar alles gaat zó snel dat ik niet eens goed en wel besef wat er nu eigenlijk gebeurd! De dame kleurt rood tot volgens mij ergens ver in haar onderbroek en verontschuldigd zich meermaals met het feit dat dit nog nooit gebeurd is.

Nu zou ik niet ik zijn als mijn inwendige Pipi het hier bij liet zitten en ze roept vrolijk “dat is het beste antwoord dat u kunt geven, ik zou ook niet toegeven dat zoiets vaker gebeurd!”

Jeetje, wat baal ik soms toch van mijn impulsieve ikje, maar de dame in kwestie kan gelukkig de lol ervan inzien. Er word een nieuwe beugel gepakt, deze wordt in mijn mond geplaatst en er word één of ander gelletje op mijn tanden gesmeerd. Een blauwe lamp wordt op mijn tanden gericht en ik krijg een sexy brilletje op. Zo eentje waardoor je de wereld letterlijk door een roze bril bekijkt.

En dan gaan de eerste 25 minuten in. Ik begrijp nu de grote tv, want er wordt gezegd dat ik een film mag kijken om de tijd wat te doden. Na ongeveer vijf minuten beginnen de hoeken van mijn mond te protesteren. Ik heb wel altijd veel praatjes en een spreekwoordelijke grote mond, maar de daadwerkelijke afmeting van mijn mond is op zijn minst “zunig” te noemen en dat grote ding daarin geeft me het gevoel dat mijn mondhoeken straks gewoon open scheuren!

Ik voel me net die boer van Shaun het schaap. Ken je die? Die heeft zo’n belachelijke ovale grijns op zijn gezicht waarbij zowel zijn boven- als ondertanden helemaal zichtbaar zijn. Ik wil dit vertellen tegen de dame in kwestie, maar vergat even dat je met je mond wijd open ineens andere letters zegt dan je eigenlijk wil. Door het gebrek van lipspanning wordt de B een H als ik serieus zeg:

“ik voel me nu net de boer van Shaun het schaap”.

Op het moment dat ik het mezelf hoor zeggen, schiet ik in de lach! En niet zomaar… ik begin te schaterlachen! Maar weet je wel hoe moeilijk het is om te schaterlachen met je bek in de bankschroef? Er komt niet alleen heel veel geluid uit je toeter, maar minstens zoveel kwijl!

Daar zat ik dan, als een klein kwijlend kind, te scheuren van het lachen, met een bakje onder mijn kin om het kwijl op te vangen.

Wat was ik blij dat de eerste 25 minuten voorbij waren en dat martelwerktuig even uit mijn mond mocht zeg. Ik ging ervan uit dat we nu even pauze hadden, maar niets is minder waar! Het was uitspoelen en meteen weer zitten, klem erin, spulletje erop, bril op, lamp aan en gaan met die banaan. Naarmate de tijd verstreek ging ik steeds meer kwijlen. Het bakje was inmiddels al een keer bijna overgelopen en ik had een nieuwe gekregen. Helaas viel mijn kwijl niet allemaal rechtstreeks in dat bakje. Nee, ongeveer een derde koos de andere weg, dat wil zeggen langs mijn kin, via mijn keel zo achter het slabbetje langs op weg naar de onderkant van mijn beugel bh. Ik vroeg me af of die wel tegen zoveel vocht kon, want het werd hoe langer hoe natter onder mijn shirt en ik kon er gewoonweg helemaal niets aan doen!

Na drie keer 25 minuten was ik het eerlijk gezegd echt helemaal beu, maar heb toch braaf volgehouden en die laatste keer afgemaakt. Ik voelde mijn wangen haast niet meer van de spierpijn en was werkelijk bang dat mijn mond voor altijd in deze stand zou blijven staan. Na 100 minuten met een beugel op standje wijd in mijn mond gezeten te hebben, waren we dan eindelijk klaar.

Aan het begin was de kleur van mijn tanden gemeten en nu gingen we opnieuw meten en wat bleek?

Mijn tanden waren 11 tinten witter! Wat was ik blij met het resultaat. Ik verliet de behandelkamer met een grijns van oor tot oor, al vraag ik me stiekem wel af of dit nu kwam van trots of toch vanwege het feit dat ik mijn mond gewoonweg niet meer dicht kreeg.

Al met al een erg gave ervaring die ik zeker nog eens wil laten doen. Want omdat ze met een gel op basis van kokosolie werken is het ongevaarlijk voor de tanden en mag je het dus eens per maand herhalen. Wil je witte tanden in combinatie met een hilarische middag? Laat dan zeker je tanden eens bleken. Ik kan het afstrepen op mijn bucketlist, maar ga zeker nog eens terug!