Lyme… dat één klein beestje zóveel schade kan aanrichten! Wees gewaarschuwd…

Mijn jongste stuiterbal werd ziek. Eerst hangerig, daarna spierpijn en koorts waardoor we aan een griepje dachten. Toen zijn nek in een gemene dwangstand naar links ging staan, dachten we, evenals de dokter, aan een fikse griep.

Helaas ging de griep niet over en was de huisarts in dit geval niet echt meegaand. Het was meer het “pappen en nathouden” idee, als er serieus iets aan doen. Maar als je dan ineens te horen krijgt : “mam, mijn hart doet zo raar”… gaan al je moeder-alarm-bellen rinkelen en wil je door naar de kinderarts.

Daar aangekomen is Dennis huiswaarts gestuurd met een Holter voor 24 uur. Het liefste wilden ze dat Dennis bleef ter observatie, maar dat was absoluut niet het idee van Dennis, die wilde gewoon thuis blijven. Voordeel dat je vijf minuten van het ziekenhuis woont. We kregen toestemming met de mededeling dat, als er ook maar iets veranderde, we de dokter rechtstreeks moesten bellen voor overleg.

Na de Holter is er niet duidelijk uitgekomen wat er aan de hand was, maar Dennis werd er niet beter op. Als we weer een paar dagen verder zijn (we zijn inmiddels bijna 2 weken onderweg), en Dennis langzaamaan steeds zieker word, zegt hij ineens… “mama, kijk eens, ik ben kapitein two-face!”

Als ik naar hem toe loop en hem aankijk, krijg ik de schrik van mijn leven. De linkerhelft van zijn gezichtje is volledig verlamd! Ik bel meteen de dokter en 10 minuten later zitten we met hem in zijn spreekkamer te overleggen wat nu. Er wordt met spoed een aantal tests gedaan, de neuroloog wordt erbij geroepen en na wat bange uren kunnen we concluderen dat het geen hersen gerelateerde aangezichtsverlamming is. Wel zijn we van mening dat het inmiddels zo serieus ernstig is, dat Dennis niet meer mee naar huis mag. Na heel wat tranen en intens verdriet, weten we hem te troosten met het feit dat ze net nieuwe I-pads op de afdeling hebben en hij er wel eentje exclusief voor hem mag hebben tijdens zijn verblijf.

Dat is gelukkig als een pleister op de wond en langzaamaan gaat hij het voordeel zien i.p.v. alle nadelen. Als we een aantal dagen verder zijn, komt de dokter op controle en vraagt me hoe het nu gaat. Ik vind dat zijn gezichtje een beetje minder van elkaar verschilt nu, maar je kunt wel zien dat ik geen dokter ben. In principe heb ik gelijk, maar Dennis heeft nu een totale aangezichtsverlamming. We gaan een periode in van wat achteraf ruim vier maanden lijkt te duren waarin Dennis totaal geen controle heeft over welke spier in zijn gezicht dan ook! Drinken gebeurt uit een tuitbeker en gewoon eten gaat gepaard met enorm veel knoeien omdat hij simpelweg zijn mond niet dicht kan houden tijdens het eten. Het allerergste moment van de dag is het moment dat hij slaapt. Door zijn verlamming sluit hij zijn oogjes niet, maar dat is niet goed voor het traanvocht, waardoor ik elke dag zijn oogleden moet sluiten, zoals ze bij overleden mensen doen. Dat beeld zal ik nooit meer vergeten.

Inmiddels is duidelijk dat er serieus iets moet gebeuren al weten ze nog steeds niet precies wat. Dennis word zieker en zieker en zwakt letterlijk met de minuut meer af. (we zijn nu ruim 3 weken onderweg) Als hij medio oktober aan me vraagt of we morgen zijn verjaardag kunnen vieren omdat ie bang is niet meer te leven op zijn verjaardag 3 November, breek ik. Mijn boog is op… wat een ellende. Je ziet je zoon letterlijk half sterven en je kunt niets doen dan ernaast staan en er naar kijken!

Na overleg met artsen in het hele land en zelfs daarbuiten komen ze op het idee om een ruggenmergpunctie te doen en dan is er ineens een diagnose. Dennis heeft de ziekte van Lyme in een zo ver gevorderd stadium dat het zijn hersenvocht al aangetast heeft!

God, wat ben ik boos op mezelf! Een teek? Ik had altijd al een aversie voor die beestjes, maar wist werkelijk niet dat zo’n klein snertbeestje letterlijk mijn zoon had kunnen vermoorden als we er niet op tijd bij waren geweest. Achteraf is gebleken dat het geen uur meer langer had moeten duren, want dan had zijn hartje er gewoon mee opgehouden.

Mensen, als er maar één persoon is die dit leest en daardoor alerter wordt op teken, dan zijn wij gelukkig. Want dit wensen we letterlijk niemand toe.

Maanden en maanden heeft het nog geduurd voor Dennis weer een beetje opgeknapt was en heel wat logopedie is er voor nodig geweest om de lipspanning weer onder controle te krijgen, maar hij heeft het gered.

Helaas kregen we na drie maanden van de kinderarts te horen dat de totale verlamming hoogstwaarschijnlijk nooit meer over zou gaan. De kinderfysiotherapeute was het hier echter niet mee eens en heeft ons naar een orthomoleculair homeopaat gestuurd. Deze kon ons precies vertellen dat alle accuutjes in Dennis zijn lijfje meer dan leeg waren en alle energie voor zichzelf nodig hadden, waardoor er geen energie meer overbleef voor herstel. naar huis met druppels en vier weken later begon hij weer beweging in zijn gezicht te krijgen. Absolute misser in dit verhaal vind ik het feit dat de kinderarts op controle doodleuk zei dat dit misschien ook wel zonder die homeopaat gebeurd zou zijn. Als die verschillende artsen nu eens echt met elkaar gingen samenwerken, kregen we een veel gezondere gezondheidsdienst, maar dat is weer een ander verhaal.  

Dennis, een rots in de branding. Daar waar wij steeds moedelozer werden, vrolijkte hij ons op met zijn altijd aanwezige humor. Als hij een grapje vertelde en daardoor heel hard moest lachen, leek hij wel een pokerface… je hoort keihard gelach, maar je kijkt naar een emotieloos gezichtje. En na zijn grapje deed hij dan met zijn wijsvinger even zijn oog dicht en weer open als kreeg je een knipoog.

Nooit geweten dat een kind zó sterk kan zijn, in zijn zwakste momenten.

 Mensen, controleer jezelf als je buiten bent geweest. Zoals velen helaas denken vallen teken niet uit bomen op je neer. Ze bevinden zich in struikgewas, maar zelfs in gras zijn ze te vinden helaas.

Als je een teek hebt, ga er nooit met vloeistoffen overheen om hem te verwijderen. Hij zal inderdaad vanzelf loslaten, maar niet voordat hij letterlijk heeft overgegeven en dus zijn mogelijke ziekte in je heeft afgegeven. Er zijn handige tekenkaarten in de omloop ter grootte van een bankpas. Deze bevat verschillende inkepingen voor verschillende maten teken. En als je een beet hebt, maak een notitie van de datum en de plek. Als je binnen zes weken na de beet vreemde symptomen ervaart, ga dan naar de dokter en sta erop getest te worden! Uiteraard ga je eerder als er zich een rode kring manifesteert op de plek waar je gebeten bent. 

Helaas zijn in Nederland de artsen veel te weinig alert op Lyme, dus zorg dat je stevig in je schoenen staat.

 Ik zou het super vinden als jullie dit bericht willen delen, zodat iedereen lering kan trekken uit dit verhaal waar gelukkig een goed einde aan geplakt zit. Dennis is eerstejaars student op het HBO in Vlissingen en doet het in alle opzichten goed… een kind om trots op te zijn… wie weet hoe het anders had afgelopen…

Geschreven door Brigitte.