Zeeuws meisje gaat naar Kunst en Klets…

Het begon al om 12.00 uur bij mij thuis. Twee lieve vriendinnen wilden wel samen met me een dikke dame schilderen en we begonnen met een heerlijke lunch om het kletsgedeelte alvast wat vorm te geven.

Kakelend als een stel jonge hennen peuzelden we de broodjes op en maakte manlief zich uit de voeten, blij dat ie hier geen getuige van hoefde te zijn. In de auto richting Morres in Hulst, waar de workshop gegeven werd, deed ik een belofte. Ik zou als eerste klaar zijn!

Nu klinkt dit voor jullie misschien een beetje gek, maar uit ervaring weet ik dat ik een creatieve stoomdiesel ben. Ik maak best leuke dingetjes, maar voor ik op gang ben, zijn we letterlijk anderhalf uur verder en dan is het merendeel al bijna klaar. De dames garandeerden me dan wel even te helpen met een kwast geel en groen, gewoon omdat ze zich dan al groen en geel geërgerd hadden aan mijn tempo. Wat een lol in de auto. Blij dat ik niet moest rijden, want ik ben een echte vrouw, als ik lach, gaat mijn voet omhoog en dus ook de snelheid naar beneden. ;-)

Aangekomen bij Morres bleek dus gewoon dat we midden in die gigantische meubelzaak als soort attractie gaan zitten schilderen. Ik weet niet of ik hier nu heel blij van werd, maar als snel bleek dat mijn clown gehalte groot genoeg was voor de gasten die voorbij kwamen.

De dames namen naast mij plaats en toen we amper zaten, kwam er een vriendin van mijn vriendin binnen met haar dochter. Wat een toeval!

Het Zeeuws gehalte was hoog en de vier Zeeuwse meisjes hadden dan ook het hoogste woord, op de voet gevolgd door mijn Brabants dinnetje. De twee Belgische dames waren precies zoals ik mij Belgische dames inbeeld. Heel lief, vriendelijk, geconcentreerd en… stil! Wij maakten het ruimschoots goed met zijn vijven. Achteraf had ik best medelijden met die twee dames.

We kregen cappuccino aangeboden en toen was het moment aangebroken om te beginnen. En dit was meteen het moment waarop ik erachter kwam dat schilderen niks voor mij is! Stel je voor…. Je hebt een vierkant wit doek voor je neus. En je dikke dame moet links uit midden op het doek komen…

Om de plek van het hoofd te bepalen moest je een hand vanaf boven en een vuist vanaf links aanhouden en dan is het hoofd ongeveer je vuist. De juf deed het vloeiend voor… met haar kwast in haar rechterhand!

Daar sta je dan, als rasecht Zeeuws meisje, zo links als maar zijn kan, half ondersteboven en binnenstebuiten gekeerd om je rechtervuist daar neer te leggen metde pols naar links gedraaid en tegelijkertijd met links de afstand te bepalen. Het eerste lachsalvo was geboren en dit was een geboortegolf waar ze in Zeeuws Vlaanderen jaloers op zouden zijn, want er zijn er letterlijk honderden gevolgd in amper 3 uur tijd!

Eindelijk had ik mijn hoofd, nou ja, wat er voor moest doorgaan op papier. Daaronder moesten we 2 rondjes tekenen voor de borsten en een soort neus voor de buik en het werd me meteen duidelijk. Ik schilder een poppetje met een Minion op haar buik! Wat een lol daar met zijn allen. Het moeilijkste gedeelte, waar velen van ons het lang lastig mee hadden waren de benen. Vanuit twee rondjes diende je haar dikke dijen soepeltjes te schetsen. Ik stak het maar op mijn kwastje, maar mijn poppetje had me daar een paar drumsticks onder haar Minion hoofd zitten, ik zou er zo mijn tanden in zetten. De juf bleef ons echter maar gerust stellen dat het goed komt…

Naast mijn lieve Brabantse vriendinnetje staan, was al een feestje op zich. Dat mens is zo creatief, dat spat er vanaf en al beweerde ze dit nog nooit gedaan te hebben, die dame van haar was al meteen een dame, vanaf het moment dat ze haar hoofd op papier had gezet! Maar… mijn vriendinnetje is ook van het “niet lullen, maar poetsen” en deed dan telkens al iets extra… en precies datgene wat de juf daarna ging uitleggen. Hilarisch gewoon!

De opmerkingen werden steeds persoonlijker en we waren dan ook gevraagd om elkaar te complimenteren. Dus als ik eens rond ga bij de dames, kan ik mijn mond dan ook niet houden. Op het moment dat er een ouder echtpaar rondloopt (wat ik op dat moment nog niet zag) zeg ik vol verwondering: “jeetje, wat heb jij mooie tieten zeg!”

Aangezien mijn volume altijd wordt aangewakkerd door enthousiasme, scandeer ik het bijna door de Morres en terwijl de dames bijna bezwijken van de lol, maakt het echtpaar zich snel uit de voeten.

Mijn andere vriendin is alles behalve tevreden over haar borsten, terwijl de dame daarnaast maar blijft klagen over haar benen. Ik ben totaal niet te spreken over mijn kop en we komen achter een pijnlijk feit. Datgene waarover je bij jezelf niet tevreden bent, moet er juist op het doek meer dan goed uit zien! Allememaggies, wat een therapeutisch gebeuren dat schilderen!

Het grappige is dat we allemaal hetzelfde moeten schilderen, met exact dezelfde uitleg, maar dat geen één dame hetzelfde is. De dame van mijn ene vriendin is meer een Tina Turner type, net als mijn vriendin een stoere chick en van mijn andere vriendin is meer een Dolly Parton typje, met jetsers waar je helemaal griezelig van wordt. Die van mij heeft eigenlijk best wat weg van een echt Zeeuws meisje, want als we gouden klepjes zouden toevoegen en een Zeeuwse knop werd het meteen een ondeugend Zeeuws meisje. ;-)

Maar dan… komt het moeilijkste moment van de hele middag…. Het gezicht. De dame staat met haar neus omhoog, waardoor ik de neus net een steile berg vind. Het topje van de neus is wit, maar dit is om licht in de tekening te brengen. Ik vraag me af waar ze met haar neus heeft ingezeten en als ik een snuifbeweging maak, is het zoveelste lachsalvo geboren en ik kan werkelijk niet meer stoppen. Ik zak van mijn stoel en voel dat de leeftijd begint te tellen, zeker als het gaat om de sluitspiercontrole.

Daar sta je dan, midden in de Morres half in je broek te piesen van het lachen. Lang leve de Tena lady, al ben ik bang dat ze inmiddels verdrinkt in al het vocht dat ze te slikken krijgt.

Een lieve man reikt me een zakdoekje aan, die heeft vast medelijden met de juf in dit kippenhok, en terecht! Als ik dan zonder er erg in te hebben mijn kwast in dat zakdoekje steek,i.p.v. mijn tranen te deppen, legt de bezorgde man een begrijpende hand op mijn schouder en geeft me het hele pakje.

Ja dames, een creatief proces is niet niks om doorheen te gaan!

Mijn creabea vriendin zet een gezicht op die kop zonder al te veel twijfel en het word letterlijk een olijke kop, met sproetjes, een prachtige mond waarmee ze nota bene ook nog witte tanden laat zien  en de wimpertjes maken het compleet.

Mijn vriendin aan de andere kant wil dit ook, maar haar kwastje is denk ik iets minder fijn als die van creabea, waardoor we een paar ogen op dat doek krijgen die dik omlijnt zijn van je eyeliner en mascara. Met rood maakt ze een grote brede mond en als ze haar dan omdoopt tot slet kom ik echt niet meer bij.

Maar ik moet ook nog… ik zet de neus en vind het net een mini uitvoering van de Himalaya, wat erg dit! Als ik er 1 oog naast zet, zie ik meteen dat dat oog veel te dicht op de neus geplakt zit en met het andere oog erbij krijgt ze echt een heel dom uiterlijk. Sulletje Monroe is geboren. Nee, dit wil ik niet! Ik wil een kunstwerk in mijn huis! En dus haal ik met een doekje het oog weg, althans dat probeer ik, maar dit resulteert in een kind dat jankt en alle mascara over haar wangen uitgelopen! Een grote zwarte vlek op mijn kunstwerk maakt dat ik keihard moet lachen van mijn eigen stommigheid, maar dat ik tegelijkertijd stevig baal.

De juf is de redster in nood, want met een toverdoekje veegt ze het hele gezicht weg en kunnen we gaan voor poging 2. Deze word iets beter, al ben ik verre van tevreden. De huid van mijn gezicht is wel erg mooi en daar ben ik bij om. Maar dan ga ik in de fout… als creabea behendig begint met schaduw aan te brengen in het gezicht, wil ik dat ook en het resulteert in het feit dat het net lijkt of mijn dame de moeder van Conchita is, met huidkleurige baard. Ik krijg het niet meer goed en kan mezelf wel voor mijn kop slaan.

De les van half zes is duidelijk… houdt je bij je eigen werk!

En dan, dan zijn we klaar en hebben we in 3 uur tijd zeven nieuwe dames gecreëerd die vast en zeker allemaal ergens een mooi plekje krijgen.

Gekscherend zeg ik tegen een voorbijgaand koppel dat de expositie volgende week begint maar dat ze nu al gekocht kunnen worden voor een start bod van €700,-

De man vraagt of we kunstenaars zijn en als ik antwoord met : “dat ziet u toch wel?” knikt hij instemmend toe. Hoe grappig ook, we zijn het uiteindelijk wel…. Kustenaars.

Kunst en Klets…. Wat een superconcept zeg! Daar waar ons kletsgehalte waarschijnlijk te hoog was, was aan de andere kant het kunstgehalte erg hoog en zo hielden we elkaar in evenwicht.

Als je eens een leuke middag wil hebben met een paar vriendinnen, raad ik het je aan. Je houdt er nog een blijvend leuke herinnering aan over ook, want je mag je doek uiteraard mee naar huis nemen!

Op de terugweg werd ik bijna overreden door mijn eigen vriendin, maar dat zal ik maar steken op het feit dat ze een hele middag heeft zitten turen naar een dikke dame met enorme jetsers en ik daar bij in het niet val. ;-)

Dames, bedankt voor deze unieke ervaring!

Wil je meer weten? Neem eens een kijkje op  https://www.kunstenklets.nl/

Geschreven door dat ene Zeeuwse meisje, Brigitte.